Η διάγνωση της θυρεοειδίτιδας Hashimoto γίνεται συνήθως όταν οι ασθενείς εμφανίζουν συμπτώματα υποθυρεοειδισμού.
Η θυρεοειδίτιδα ή νόσος του Χασιμότο είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα όπου το ανοσοποιητικό σύστημα δεν αναγνωρίζει τα κύτταρα του θυρεοειδή αδένα ως δικά του, τους επιτίθεται και σταδιακά τα καταστρέφει, οδηγώντας τελικά σε υπο-θυρεοειδισμό. Συνήθως εκδηλώνεται μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο μεταβολικών διαταραχών που είναι και τα πραγματικά αίτια ανάπτυξης της νόσου και τα οποία θα εξετάσουμε παρακάτω.
Περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Ιάπωνα γιατρό Χακάρου Χασιμότο το 1912 και αναγνωρίστηκε ως αυτοάνοσο νόσημα το 1957. Είναι ένα από τα πιο κοινά νοσήματα του θυρεοειδή αδένα και εννιά στις δέκα φορές πλήττει γυναίκες.
Συμπτωματολογία
Με την σταδιακή καταστροφή του θυρεοειδή αδένα από το ανοσοποιητικό σύστημα μέσα σε διάστημα μηνών ή ετών εμφανίζονται συμπτώματα υπο-θυρεοειδισμού, όπως:
κόπωση και χαμηλή ενέργεια
αύξηση βάρους
δυσκοιλιότητα
ξηρό δέρμα
μελαγχολία και κακή διάθεση
τριχόπτωση
δυσανεξία στο κρύο
μειωμένη εφίδρωση
υπνηλία κατά τη διάρκεια της ημέρας
απώλεια μνήμης
πόνοι στις αρθρώσεις και μυϊκές κράμπες
Τα συμπτώματα υποθυρεοειδισμού συχνά συνοδεύονται από αυξημένες διαστάσεις του αδένα (βρογχοκήλη), υψηλά επίπεδα TSH, αυξημένα επίπεδα αντισωμάτων κατά του θυρεοειδή και αλλαγή της σύστασης του αδένα στο υπερηχογράφημα.
Η συνήθης θεραπευτική προσέγγιση αφορά στην παρακολούθηση όταν δεν υπάρχουν συμπτώματα και στη χορήγηση θυρεοειδικών ορμονών (λεβοθυροξίνης) όταν ο θυρεοειδής υπολειτουργεί. Η παρακολούθηση της ρύθμισης γίνεται με μετρήσεις της TSH και αξιολόγηση της κλινικής εικόνας του ασθενούς, 2-3 φορές το χρόνο.
Η λήψη θυρεοειδικών ορμονών βελτιώνει σημαντικά τα περισσότερα από τα παραπάνω συμπτώματα, όταν υπάρχει υποθυρεοειδισμός, δεν αντιμετωπίζει όμως τους αιτιολογικούς παράγοντες που οδήγησαν στην εμφάνιση της νόσου και δεν καταφέρνει να προσομοιάσει πλήρως τις φυσιολογικές ορμονικές διακυμάνσεις και προσαρμογές του οργανισμού σε διαφορετικές συνθήκες.
Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που πολλά άτομα υπό φαρμακευτική αγωγή δεν νιώθουν ότι έχουν πετύχει ιδανική ρύθμιση ακόμη και όταν οι ορμονολογικές τους εξετάσεις είναι μέσα στα φυσιολογικά όρια.
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
