ο Δημήτρης ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος που ήρθε, για να εμπνεύσει και να διδάξει, τόσο με τη στάση του απέναντι στη ζωή αλλά κυρίως με τη στάση του απέναντι στο θάνατο.Ένας άνθρωπος που μπορούσε να σε γοητεύσει από την πρώτη στιγμή και να σε κάνει να θέλεις να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή μαζί του…Αυτό ήταν το σχέδιο μας τουλάχιστον.
Όλα άλλαξαν όταν ένα, παράδοξα ηλιόλουστο για την εποχή, πρωινό του Μάρτη πήραμε στα χέρια μας τα αποτελέσματα της κατευθυνόμενης παρακέντησης με χρήση αξονικού τομογράφου. Είμασταν στον κήπο γνωστού ιδιωτικού νοσοκομείου, εκείνος ξεκίνησε να διαβάζει τη γνωμάτευση :
«…υψηλός δείκτης κυτταρικού πολλαπλασιασμού Ki-67 κατ’ εκτίμηση 50-60%… που συνηγορούν υπέρ υψηλού βαθμού κακοήθειας, νευροενδοκρινικού καρκινώματος (grade 3 κατά ENETS/WHO 2010)…».
Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που είδα τα γόνατα του να λυγίζουν χρειάστηκε να καθήσει, άρχισε να κλαίει και να λέει:
«πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; πριν από 6 μήνες είχα κάνει εξετάσεις και ήταν όλες καθαρές!»
Εγώ δεν καταλάβαινα την ορολογία, ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε τόσο κοντινή επαφή με τον καρκίνο, δεν ήξερα ποσο σοβαρή ήταν η κατάσταση, δεν αναγνώρισα καν τον υψηλό βαθμό κακοήθειας!
Δεν ήξερα τι να κάνω.Ένιωθα πως έπρεπε απλά να σταθώ δυνατή.Έμπαινα σε όλο αυτό με απόλυτη άγνοια κινδύνου.Έπρεπε κάτι να πω,αλλά δεν ήξερα ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσω; αλήθεια τι μπορεί να πει ο άνθρωπος δίπλα στον ασθενή ;
Κατ´ αρχας όταν μπαίνεις σε όλο αυτό, πρέπει να μην υπάρχει πρέπει! Αν το κάνεις από υποχρέωση είναι σίγουρο πως σύντομα θα εγκαταλείψεις!
Βασική προϋπόθεση είναι η αγάπη και ιδανικά ο έρωτας, αλλιώς δεν έχεις εφόδια.
Επέλεξα λοιπόν από εκείνη την στιγμή να μιλώ στο Πρώτο πρόσωπο… πληθυντικός αριθμός :
Θα το παλέψουμε, Θα αγωνιστούμε, Θα το νικήσουμε
Έτσι συνεχίστηκε η «γραμματική» σε όλη τη διάρκεια του αγώνα
Πέσανε οι δείκτες μας,έχουμε πυρετό, ανέβηκαν τα λευκά μας,χρειαζόμαστε αίμα!
Μετά λοιπόν από το πρώτο σοκ της γνωμάτευσης, αποφασίσαμε να μην επιτρεψούμε στον καρκίνο ν´αλλάξει τη ζωή μας, παντρευτήκαμε μια μέρα πριν ξεκινήσει τις θεραπείες του.
Ο γιατρος του Δημήτρη έμεινε εμβρόντητος, όταν του είπε πως πρέπει να αλλάξει η ημερομηνία των θεραπειών γιατί προέχει ο γάμος μας.
Έτσι σκεφτηκαμε να ξορκίσουμε «το κακό» με την ένωση μας, επιλέξαμε να είμαστε με το μέρος των νικητών! Έστω με μικρές συμβολικές νίκες απέναντι στο θηρίο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με αισιοδοξία και δύναμη, σε ιδιωτικό νοσοκομείο και ιδανικές συνθήκες νοσηλείας
Γρήγορα όμως τα χρήματα τελείωσαν ακόμα και τα δώρα του γάμου μας έγιναν θεραπείες, αυτό όπως καταλαβαίνετε δημιουργεί ένα ακόμα βάρος ένα ακόμα άγχος.Συνειδητοποιήσαμε σύντομα μια σκληρή αλήθεια, στην Ελλάδα δεν είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στην ασθένεια.
Ευτυχώς μας προτάθηκε γιατρος σε δημόσιο νοσοκομείο και κέρδισε την εμπιστοσύνη μας αμέσως. Διαπιστώσαμε τον υψηλό βαθμό επιστημονικής κατάρτισης ολόκληρης της ομάδας, την άψογη επαγγελματική συμπεριφορά, αλλά και την ανθρώπινη προσέγγιση.
Προφανώς και οι συνθήκες ενός τετρακλινου σε δημόσιο νοσοκομείο είναι διαφορετικές, από αυτές σε έναν θάλαμο ιδιωτικού.Η βουή όμως του κοινού πόνου στο ίδιο δωμάτιο, διαφορετικών ανθρώπων γίνεται κοινή προσευχή.
Μετά όμως έρχεται η αμείλικτη και σαδιστική γραφειοκρατεία του δημοσίου , να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα , έγγραφα , υπογραφές, σφραγίδες, που πρέπει να αντιμετωπισει ο σύνοδος!
Δεν θα σχολιάσω την απαράδεχτη διαδικασία στο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ, την οποια έπρεπε να αντιμετωπίζουμε κάθε φορά που τελείωνε μια θεραπεία!
Ή την εγκληματική έλλειψη φαρμάκων και τις λίστες αναμονής για ακτινοθεραπείες. Αυτά είναι πραγματικά εγκλήματα!
Ο Δημήτρης ήταν αγωνιστής μας έμαθε και εμάς να αγωνιζόμαστε, κατάφερε να αντέξει και να μείνει μαζί μας πολύ παρά πάνω απ´ ότι υπολόγιζαν οι γιατροί του! Από πολύ νωρίς μου είχαν πει να προετοιμάζομαι για το τέλος και να κάνω κουράγιο … δεν τους πίστεψα ούτε μια στιγμή ούτε καν την τελευταία μέρα.
Γιατί ο Δημήτρης πάντα πετύχαινε μικρά θαύματα , κατάφερνε να ανακάμπτει και να κερδίζει μικρές μάχες! Μέχρι την τελευταία στιγμή πίστευα πως θα τους διαψεύσει όλους και θα ζήσουμε μαζί την ζωή που ονειρευόμασταν.
Ο άνθρωπος δίπλα στον ασθενή πιστεύει στα θαύματα, ελπίζει προσεύχεται, κάνει όνειρα και προσπαθεί να κρατήσει τον άνθρωπο του κοντά στην κανονικότητα .
Τις 4 τελευταίες μέρες ο Δημήτρης αντιμετώπισε και την νεφρική ανεπάρκεια , άλλη μια νίκη του, άντεξε 4 ολόκληρες μέρες χωρίς να λειτουργεί το νεφρό του.
Αυτές οι μέρες δίπλα του ήταν η μεγαλύτερη δοκιμασία στη ζωή μου.
Ήμουν δίπλα του όμως και αυτό ήταν αρκετό, δεν του άφησα το αριστερό του χέρι ούτε ένα λεπτό, το χάιδευα και του μιλούσα, του είπα και μου είπε τα πάντα, εγώ με όλες τις λέξεις μου και εκείνος με τα μάτια και το πρόσωπο του.
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως το σώμα του είχε πρηστεί , το σώμα του άλλαζε , όλο το σώμα του εκτός από το αριστερό του χέρι , αυτό που δεν άφησα στιγμή, αυτό που δεν σταμάτησα να χαϊδεύω … ήταν «κανονικό»
Αν λοιπόν πρέπει να πω κάτι στον άνθρωπο δίπλα στον ασθενή, είναι να μην αφήσει το χέρι του ανθρώπου του ποτέ, να τον κρατήσει όσο πιο κοντά μπορεί στην κανονικότητα.
Να επιλέξει να τον κρατήσει στην πλευρά των νικητών.
Αυτό κάναμε με τον Δημήτρη επιλέξαμε την μεριά των νικητών και παραμείναμε νικητές κι ας χάσαμε.
Ηττημένοι αλλά κερδίσαμε.
Δυο χρόνια μετά αυτό κρατάω,
αυτό που μου έμαθε ο Δημήτρης
να αγαπώ τη ζωή και να αγωνίζομαι ως νικητής ακόμα και αν χάσω!
Η Κρυσταλλίδου Πίστη γεννήθηκε στην Πτολεμαΐδα. Είναι κάτοχος ΜS Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας, από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας, και απόφοιτος του Τμήματος «Διοίκηση Μονάδων Υγείας & Πρόνοιας» του ΑΤΕΙ ΑΘΗΝΑΣ. Εργάζεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο «ΑΤΤΙΚΟΝ». Είναι Δημοτική Σύμβουλος στο Δήμο Εορδαίας από το 2009. Διατέλεσε πρόεδρος του ΝΠΔΔ ΚΟΙΠΠΑΠ. Είναι αιρετό μέλος της Πολιτικής επιτροπής της ΝΔ. Συντονίζει το WinCancer.
