Αυτές τις μέρες πάντα έρχονται στο μυαλό εικόνες , συζητήσεις, κουβέντες, έρχονται πρόσωπα και λέξεις. Καταστάσεις που τις έζησες νωρίς… στην εφηβεία σου ακόμη. Κι εκεί που βγαίνεις νικήτρια, εκεί που παίρνεις μια βαθιά και ήρεμη ανάσα , αυτή την ανάσα της ανακούφισης που φεύγει και ένα βάρος από μέσα σου, εκεί που προσπαθείς και το δουλεύεις στο μυαλό σου για να μη γίνει καθημερινή σκέψη και έμμονη ιδέα και το καταφέρνεις , έρχεται μετά από χρόνια και πάλι να κάνει μια υπενθύμιση ότι ακόμη υπάρχει. Άντε πάλι απ’ την αρχή…προσπαθείς να το συνειδητοποιήσεις, να το ξανά δεχτείς, να δεχτείς ότι έχει αλλάξει εξωτερικά στο σώμα σου άλλα και εσωτερικά, να συμβιβαστείς με τον καρκίνο και να τον κάνεις πέρα από το σώμα σου και απ’ το μυαλό σου. Δύναμη χρειάζεται, θετική ενέργεια και χαμόγελο…έτσι τον τσακίζεις.
Μάιος μήνας την πρώτη, Μάιος και τη δεύτερη. Δεν θα πω ότι είναι ο χειρότερος μου μήνας. Ποτέ δεν ήταν, ούτε και έγινε. Πάντα ήταν ο αγαπημένος μου. Ο μήνας που όλα γύρω σου ανθίζουν και όλα έχουν χρώμα από πολύχρωμα λουλούδια. Κάθε χρόνο αυτόν τον μήνα(και όχι μόνο), ευχαριστώ τον θεό που είμαι καλά και είμαι ευγνώμων, που ζω και μπορώ να απολαμβάνω την κάθε στιγμή με τους ανθρώπους που αγαπώ, πέρασε άλλος ένας χρόνος που είμαι καλά, ευχαριστώ και χαίρομαι που μεγαλώνω υγιής.
Είμαι ευγνώμων για τους ανθρώπους που είχα και έχω δίπλα μου, τον άντρα μου, τους γονείς μου, τους φίλους μου. Πιστοί συνοδοιπόροι στη μάχη μου. Άνθρωποι που αγαπάνε και το δείχνουν καθημερινά με τις πράξεις τους. Αισθάνομαι τυχερή, που είναι στη ζωή μου. Που ήρθαν κι έμειναν. Μια τους κουβέντα, ένα τηλεφώνημα, μια βόλτα, για μένα ήταν η δύναμη μου να προχωρήσω.
Μέσα απ’ όλα αυτά λοιπόν δες τι και πόσα έμαθα.. κι εγώ , κι εσύ και όσοι πάλεψαν με τον καρκίνο. Έμαθα πως τίποτα δεν είναι δεδομένο σ’ αυτή τη μικρή και όμορφη ζωή. Έμαθα πόση αξία έχει η κάθε στιγμή, πόση αξία έχουν οι στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπάμε, την οικογένεια,τους φίλους μας.
Αυτές οι μικρές στιγμές που έχουν τη μεγαλύτερη αξία και σου δίνουν τη μεγαλύτερη χαρά. Έμαθα να εκτιμώ τις ώρες που περνάνε, τις μέρες και να ευχαριστώ που τις περνώ έχοντας την υγεία μου.
Έμαθα με λίγη προσπάθεια, δύναμη και πίστη, τα δύσκολα να τα κάνω ευκολότερα, να μη πέφτω στην κάθε δυσκολία. Έμαθα να χαμογελώ περισσότερο, να βρίσκω αφορμές για να το κάνω πιο συχνά. Έμαθα να μη θυμώνω για τα ασήμαντα απλά να τα προσπερνώ ήρεμα και ωραία. Έμαθα να βλέπω μόνο τα ουσιώδες και όχι τα ανούσια.
Έμαθα να αγαπώ και να εκτιμώ περισσότερο τους ανθρώπους γι’ αυτό που είναι, για την ψυχή τους.
Έμαθα να εκτιμώ, να σέβομαι, να αγαπώ, και να θαυμάζω τις γυναίκες, που με τη δύναμη τους μπορούν να καταφέρουν τα πάντα .
Έμαθα πως η ζωή είναι τόσο μικρή, που δεν χωράνε ούτε κακίες, ούτε εγωισμός, ούτε μίση και ζήλιες, δεν κάνω σπατάλες, δεν υπάρχει χρόνος γι’ αυτά ούτε και χώρος για τέτοιο αρνητισμό, παρά μόνο για όμορφες σκέψεις. Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος που έχει την υγεία του, που στην ουσία έχει τα πάντα , να σπαταλάει τον χρόνο του με το να κρίνει, να μισεί, να ανταγωνίζεται, να εκδικείται και να μη μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι δεν ήρθαμε σ’ αυτή τη ζωή για να ζήσουμε για πάντα; Και μετά λυπάμαι…
Κανείς όμως δεν είναι τέλειος και κανείς ποτέ δεν κάνει λάθη. Κάποιες καταστάσεις δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους γύρω μας, ούτε κι αυτοί εμάς, μόνο εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και το πως σκεφτόμαστε.
Η μάχη μου με τον καρκίνο για’ μένα ήταν ένα μάθημα μεγάλο και καλά μελετημένο. Μου έμαθε να αγαπώ περισσότερο, να εκτιμώ, να χαμογελάω…μου έμαθε να ζω…
Κωνσταντίνα
