Πως να κρίνω το λάθος σου, δίχως να ξέρω το «πριν» και το «μετά» σου;
«Πριν» πόσο πάλεψες με τα πάθη σου, πόσο οδύνη μετάλαβες, πόσες φορές ήλπισες και απελπίστηκες μαζί. Και το «μετά» σου;
Κανείς δεν θα μάθει πόσο έκλαψες, μετάνιωσες, αισθάνθηκες ή απώθησες, είδες ή έκρυψες το λάθος στο βυθό της ύπαρξης σου.
Όχι, δεν μπορώ από μια στιγμή να κρίνω μια ζωή.
Γιατί ξέρω καλά πως δεν είσαι το λάθος σου, μήτε η επιτυχία σου, ούτε το φως αλλά ούτε το σκοτάδι σου. Την ίδια στιγμή που περπατάς στο παράδεισο κοιτάς με λοξές ματιές την κόλαση.
Αυτός είναι ο άνθρωπος. Αντιφατικός. Γι αυτό και η κρίσης ανήκει σε Εκείνο που ξέρει αυτά που κανείς ποτέ δεν έμαθε στις ειδήσεις ή στα πρωτοσέλιδα της ανθρώπινης εμπάθειας και υποκρισίας.
Μονάχα ο Θεός μπορεί να κρίνει την ζωή σου γιατί εκείνος ξέρεις την γυμνή αλήθεια της ψυχής σου.
