Πόση δύναμη έχεις μέσα σου..; Σου εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, να μην μάθεις ποτέ! Γιατί, για να έχεις μάθει, πάει να πει πως έχεις δοκιμαστεί..
Εγώ ήμουν ένας άνθρωπος, που δυστυχώς έμαθα! Σαν την ιστορία μου, δυστυχώς πάρα πολλές και δεν θεωρώ ότι είμαι κάτι ξεχωριστό, άλλα ήθελα να μιλήσω γι αυτό, γιατί όταν χρειάστηκα εγώ, όλες αυτές οι ιστορίες επιβίωσης με έκαναν να παίρνω δύναμη και κουράγιο για να αντέξω!
Είμαι η Φαιη, 33 ετών, είμαι από την Νίκαια και είμαι γυμνάστρια!
Στα 29 μου, είχα για κάποιους μήνες, κάποιες μικροενοχλησεις στο πόδι! Είχα πάει στο νοσοκομείο 3 φόρες.. ακτινογραφία και «Δεν έχεις τίποτα…πάγο βάλε»
Μια μέρα, λοιπόν, 28 του Μάρτη το 2015 στα ξαφνικά, σταμάτησα να περπατάω!
Η ενόχληση στον αριστερό μου αστράγαλο με κράτησε στο κρεβάτι, με τρομερούς πόνους! Έκανα μαγνητική η οποία έδειξε τη ζημιά! Άρχισα να το ψάχνω! Ο πατέρας μου δηλαδή, γιατί εγώ ήμουν κρεβατωμένη και μπορώ να πω, πως χρωστάω πραγματικά τη ζωή μου, στον καταπληκτικό μπαμπά μου!
Να προσέχετε τους γιατρούς που εμπιστεύεστε. Το 90% των ορθοπεδικών που επισκέφτηκα μου είπαν οτι «Φαίνεται καλοήθεια και να το χειρουργησουμε»… Φαινονταν, άλλα δυστυχώς, δεν ήταν!
Αν είχα χρειρουργηθει τότε, η μετάσταση θα ήταν σίγουρα το επόμενο στάδιο και ίσως να μην ζούσα!
Ο τελευταίος γιατρός που πήγα, ήταν κατηγορηματικος «Αν δεν κάνουμε βιοψία δεν το ακουμπάω»!
Αυτός ο άνθρωπος, με έσωσε!
Σχεδόν ένα μήνα μετά την πρώτη μαγνητική, έκανα βιοψία και βγήκε η διάγνωση!
Σάρκωμα Ewing στο οστό του αστραγάλου! Το σάρκωμα Ewing είναι ένα σπάνιο και επιθετικό είδος παιδικού (!) καρκίνου που χτυπάει τα οστά και τα μαλάκα μόρια!
Αμέσως ξεκίνησα τις χημειοθεραπειες! Θα κάναμε λεει» σαντουιτς» χημειοθεραπειες-χειρουργειο-χημειοθεραπειες και φυσικά δεν έκανε να περπατάω για να μην σπάσει ο κούφιος αστράγαλος μου!
Στην αρχή δεν είχα αντιληφθεί το τι με περίμενε!
Μου είχε στοιχίσει πάρα πολύ το γεγονός οτι, εγώ, ένας τόσο δραστήριος άνθρωπος, δεν θα περπατούσα μέχρι να χειρουργηθώ!
Οι πατερίτσες είχαν γίνει προέκταση του εαυτού μου, για 1 ολόκληρο χρόνο!
Οι χημειοθεραπειες άρχισαν και ήταν σκληρές! Με την πρώτη ο οργανισμός μου έπαθε σοκ! Ήμουν χάλια! Και λίγα λέω! Γύρισα σπίτι και κοιμήθηκα 2 ολόκληρες μέρες, χωρίς υπερβολή! Οι θεραπείες γίνονταν κάθε 21 μέρες και κάθε φορά, μισούσα τον εαυτό μου και ένιωθα απαίσια που έπρεπε να το ξαναπεράσω αυτό!
Κάθε πρώτη φορά καθόμουν στο νοσοκομείο 24 ώρες και κάθε δεύτερη φορά ήμουν στο νοσοκομείο 5 (!) ημέρες σερί! Έχασα μαλλιά,φρύδια,βλέφαρα.. όλα..και μαζί με αυτά έχασα και την νεανική μου αφέλεια!
Αυτό που λες ότι είμαι νέος και δυνατός και δεν θα μου συμβεί τίποτα..ε αυτό!
Το χειρουργείο έγινε 28 Δεκεμβρίου 2015 στο Αττικό νοσοκομείο από τον εξαιρετικό καθηγητή ορθοπεδικης κ.Παπαγγελοπουλο, ο οποίος, για να μην με ακρωτηριάσει (πράγμα που κάνουν σε αυτές τις περιπτώσεις) έκανε παγκόσμια πατέντα αντικαθιστωντας τον δικό μου αστράγαλο, με πανομοιότυπο αστράγαλο τιτάνιου από 3d εκτυπωτή!!!
Τελείωσα τις χημειοθεραπειες τον Απρίλιο του 16! Έκανα συνολικά 13 και ήταν κάθε φορά πιο βάρβαρες!
Πολλές φορές σκεφτόμουν οτι μπορεί να πεθάνω και δεν ήθελα να είναι αυτές οι τελευταίες μου εμπειρίες! Δάγκωνα τα χείλια μου και εξοργιζόμουν με την αρρώστια!
Έλεγα «Θα σε φάω..θα επιζήσω κ θα ΖΗΣΩ ξανά! Εγώ θα ξαναβγάζω να διασκεδάσω, να χορέψω, θα ξαναπάω διακοπές, θα ξαναπάω στο γυμναστήριο και κανείς δεν θα καταλαβαίνει ότι έζησα κάτι τέτοιο!»
Με είχαν αναλάβει δυο πραγματικά εξαιρετικοί γιατροί, η ογκολογος μου κυρία Αννα Ευφραιμιδου και ο ορθοπεδικος μου, τον οποίο προανέφερα κ τους χρωστάω κ την ζωή μου..κ το πόδι μου!
Είχα φυσικά στο πλευρό μου κόσμο που με αγαπάει και αγαπώ και έτσι πέρασε αυτό το διάστημα χωρίς να πάθω, τελικά, κατάθλιψη!
Η φοβερή μαμά μου, που ήταν θηρίο και δεν έκλαψε ποτε μπροστά μου και με πρόσεχε σαν την καλύτερη νοσοκόμα ever, ο ήρωας μου, ο πανέξυπνος μπαμπάς μου, ο οποίος έψαξε το καλύτερο για μένα και το βρήκε, η καταπληκτική αδερφή μου, που ήταν πάντα εκεί και μου έδινε boost με την αισιοδοξία της και την αγάπη της για την ζωή, το αγόρι μου, που με λάτρευε ακόμα και χωρίς μαλλιά και ήταν βράχος δίπλα μου, η θεία μου κ ο θείος μου, που με έχουν σαν δεύτερο παιδί τους, η 3 ξαδέρφες μου, Φ. Β. κ Μ. που τις έχω και με έχουν σαν αδερφή, οι φίλοι κ οι φίλες μου, που έρχονταν να με δουν κάθε μέρα και ο ανιψιός μου, (γιος της ξαδέρφης μου) που ήταν το «χαπι» της χαράς που έπαιρνα κάθε μέρα και όποτε ήμουν χάλια και έκλαιγα με έκανε να ξεχνιέμαι, να ελπίζω και να με κάνει να πεισμώνω και να θέλω να επιβιώσω ώστε να τον δω να μεγαλώνει..Και μαζί με τον σκύλο μου, ήταν τα μόνα όντα τα οποία δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα και μου φέρονταν σαν να είμαι απολύτως καλά!
Ήμουν τυχερή! Πολλοί έχουν όρεξη για ζωή, αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνουν και είναι πραγματικά πολύ άδικο! Καθυστερημενες διαγνώσεις, ιατρικά λάθη και η επιθετικοτητα του καρκίνου (που κάποιες φορές είναι πολύ επιθετικός), δίνουν ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης!
Υπάρχουμε όμως και εμείς, που είμαστε εδώ και μοιραζόμαστε τις περιπέτειες μας για να δώσουμε ελπίδα σε όσους παλεύουν!
Η ιατρική έχει εξελιχθεί και υπάρχει ίαση, πιστεψτε το!
Εύχομαι υγεία σε όλους!
Να αγαπάτε τον εαυτό σας, να τον φροντίζετε και να μην βαριέστε ή φοβάστε να κάνετε τις εξετάσεις που μπορεί να σας σώσουν την ζωή!
Το χρωστάτε στους δικούς σας και κυρίως στον εαυτό σας!
