Η πρώτη μου επαφή με τον καρκίνο ήταν όταν διαγνώστηκε ο πατέρας μου με καρκίνο του εντέρου.
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, νόμιζα ότι δεν ήταν δυνατόν να το αντέξω και να τα βγάλω πέρα. Τελικά όλα τα άντεξα ,την εγχείριση των 7 ωρών, τη μακρά νοσηλεία, την αποθεραπεία, τις συνεχείς εξετάσεις και τα έβγαλα πέρα με τη μεγάλη βοήθεια και συμπαράσταση από τον άντρα μου.
Συγχρόνως πήγαινα κανονικά στη δουλειά μου και είχα να φροντίσω και δυο μικρά παιδιά. Το αποτέλεσμα ευτυχώς ήταν καλό, ο πατέρας μου τα κατάφερε , πέθανε μετά από 20 χρόνια από γεράματα.
Η δεύτερη δοκιμασία ήταν χειρότερη, πριν17 χρόνια ο άντρας μου εγχειρίστηκε για όγκο στο κεφάλι τότε είχα ήδη την προηγούμενη «πείρα» όπως και τη βοήθεια των μεγάλων πια παιδιών μου.
Παρά του ότι η κατάσταση ήταν πολύ πιο δύσκολη μέσα μου , μετά το πρώτο σοκ, έλεγα ότι και πάλι θα τα καταφέρουμε.
Η διαδικασία ήταν πολύ πιο επίπονη αυτή τη φορά, κάθε μέρα ακτινοβολίες, πολλά χρόνια χημειοθεραπείες αλλά ευτυχώς και πάλι τα καταφέραμε .
Ο άντρας μου έχει μια καλή ποιότητα ζωής, με κάποια προβλήματα βέβαια, αλλά θεωρώ οτι είμαστε πολύ τυχεροί.
Δε μπορώ να πω ότι όλα αυτά ήταν εύκολα, ότι δεν αφήνουν ψυχικά τραύματα , αλλά τελικά πιστεύω αυτό που λέει ο λαός αν σε ρίξουν στη θάλασσα κολυμπάς.
Θέλει κουράγιο ,υπομονή και αισιοδοξία. Μακάρι όλοι όσοι νοσούν να έχουν καλά αποτελέσματα και οι δικοί τους αντοχή.
Ευχαριστώ που μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω για τις δυο δοκιμασίες μου, μακάρι να βοηθήσει όσους αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα.
Χριστίνα
