Ένας χρόνος χωρίς εσένα… 12 μήνες χωρίς εσένα… 365 ημέρες χωρίς εσένα…
Ο χρόνος αυτός ήταν η πρώτη φόρα με όλα χωρίς εσένα: τα πρώτα μου γενέθλια, το πρώτο Πάσχα, οι πρώτες διακοπές, τα πρώτα Χριστούγεννα. Τα πρώτα δικά σου γενέθλια χωρίς να είσαι εδώ, χωρίς να γιορτάζεις μαζί μου… χωρίς να μεγαλώνεις μαζί μου.
Η σιωπή σου είναι εκκωφαντική. Mου λείπεις! Κλείνω τα μάτια και σε βλέπω. Θυμάμαι τις στιγμές μας, βλέπω εσένα, βλέπω το χαμόγελό σου και χαμογελώ. Σε νιώθω κοντά μου, δίπλα μου… και ξέρω ότι είσαι. Ξέρω ότι συνεχίζεις το ταξίδι σου κάπου αλλού χωρίς πόνο και ηρεμώ. Ξέρω, επίσης, ότι είσαι ο φύλακας άγγελος μου…
Μιλάω για εσένα σε ανθρώπους που δεν σε γνώρισαν και χαμογελώ. Τους λέω για το πώς έζησες, για το πώς πάλεψες με τον καρκίνο. Λέω ότι στάθηκες όρθιος, δυνατός και περήφανος. Ο καρκίνος μπορεί να διέλυσε το σώμα σου αλλά δεν διέλυσε την ψυχή σου, την δύναμή σου. Δεν διέλυσε την αγάπη, δεν διέλυσε το εμείς…
Ένα χρόνο μετά τίποτα δεν είναι το ίδιο… ούτε εγώ. Είμαι πολύ διαφορετική πια… μεγάλωσα! Πόνεσα και έκλαψα πολύ. Αποφάσισα, όμως, να συνεχίσω επιλέγοντας να ζω πιο ουσιαστικά, χωρίς να αναλώνομαι σε ανούσια πράγματα, ανούσιους ανθρώπους. Έχω μάθει πια ότι η κάθε ημέρα, η κάθε στιγμή, η κάθε ανάσα είναι μοναδική. Κάθε καινούρια ημέρα είναι ευλογία, ένα δώρο!
Μαζί σου έμαθα να ζω, έμαθα να αγωνίζομαι και θα συνεχίσω να το κάνω. Όταν λυγίζω, θυμάμαι πόσο ήθελες να ζήσεις και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω το δικαίωμα να πάψω να ζω, να πάψω να ελπίζω, να μην συνεχίσω. Ξεσπάω και μετά συνεχίζω… πιο δυνατή από πριν. Αν με ρωτούσες από που βρίσκω τη δύναμη, θα σου απαντούσα από εσένα…
Ξέρω ότι όσα χρόνια και αν περάσουν, ότι και αν ζήσω, όσες ανάσες και αν πάρω, πάντα θα σε αναζητώ, πάντα θα είσαι το δικό μου κομμάτι. Και ξέρω ότι κάποια στιγμή θα ξανασυναντηθούμε. Μέχρι τότε ας συνεχίσει ο καθένας, στη δική του διάσταση, το δικό του ταξίδι!
Ένα χρόνο μετά… είμαι εδώ, όρθια, συνεχίζω και σε αγαπώ… πάντα θα σε αγαπώ!
Χριστίνα
