Το 2015 ο αδερφός μου ο μεγάλος Ζ.Π διαγνωσθει με λευχαιμία. Ο τύπος αυτής ήταν χρονια λευμφοκυτταρικη λευχαιμία μη hodgins. Χτυπημένο και το χρωμόσωμα 17 οι γιατροί δεν έδιναν πολλές ελπίδες ζωής. Η μεταμόσχευση μυελού ήταν μονόδρομος αφού η χημειοθεραπείες έκαναν την νόσο να «αγριέψει».
Οι γιατροί του νοσοκομείου είχαν αρχίσει ήδη την αναζητήσει μοσχεύματος από την παγκόσμια δεξαμενή αλλά και τις απαραίτητες εξετάσεις και σε εμένα ώστε να δουν την συμβατότητα μας.
Σε διάστημα λιγότερο ρου μήνα το μόσχευμα βρέθηκε και ήταν 100% συμβατό με τον αδερφό μου. Η συμβατότητα η δική μου ήταν μόλις 50%. Όταν εξετάστηκε το μόσχευμα που ήρθε από το εξωτερικό κάτι δεν άρεσε στους γιατρούς και το απέρριψαν. Επειδή ο χρόνος κυλούσε και τα περιθώρια στενευαν οι γιατροί αποφάσισαν ότι καλύτερα να έδινε εγώ το μόσχευμα.
Ίσως να ήταν η πρώτη φορά εκείνο το διάστημα που ένιωσα χαρά αφού πίστευα ότι ήταν καλύτερα να επερναν από εμένα τον αδερφό του (Χωρίς να έχω ιατρικές γνωσεις). Η μέρες περνούσαν. Η αγωνία και το άγχος για την εξέλιξη της περιπέτειας είχαν πιάσει κόκκινο.
Ένα πρωινό του Αυγούστου με έπιασε ο θεράπων γιατρός κύριος Ι.Α και με ενημέρωσε ότι πλησιάζει η μέρα της λήψης. Με ενημέρωσε ότι για λίγες ημέρες θα πρέπει να κάνω κάτι ενεσακια υποδόρια ώστε να βοηθήσουμε κάποια κύτταρα (αρχέγονα κύτταρα) να βγουν στην επιφάνεια ώστε να γίνει η συλλογή. Ίσως μου λεει την δεύτερη ημέρα των ενεσεων να νιώσεις κάποιες ενοχλήσεις στα κόκαλα σαν να περνάς μια ελαφριά γρίπη.
Πιστέψτε με δεν με ένοιαξε καθόλου τι θα νιώσω αν θα πονέσω πολύ η λιγο αφού έβλεπα τον αδερφό μου τι περνούσε από τους «βομβαρδισμους» των χημικών που δεχόταν για να σκοτώσουν τον άρρωστο μυελό του.
Όντως την δεύτερη μέρα ένιωσα κάποιες μικροενοχλήσεις πιο πολύ σαν πιάσιμο μετά από πολύωρη και κουραστική εργασία. Εγώ πετούσα από την χαρά μου γιατί καταλάβαινα ότι το φάρμακο δουλεύει και ότι πάμε καλά. Την Τετάρτη ημέρα η ενοχλήσεις είχαν εξαφανιστεί και δεν είχα καμμία παρενέργεια. Ένιωθα χαρά και με κάποιο τρόπο την είχα δώσει και στην οικογένεια μου.
Με την συμπληρώσει περίπου μιας εβδομάδας από την αρχή των ενεσεων με ενημέρωσε ο θεράπων γιατρός κύριος Ι.Α ότι έχει έρθει η ώρα για να δώσω το μόσχευμα.
Το μόσχευμα θα δινόταν μέσω περιφερικου αίματος και ότι η διαδικασία αυτή ήταν εντελως ανώδυνη σε σχέση με τον παλιό τρόπο λήψης.
Έτσι το πρωινό της 27ης Αυγούστου ξεκίνησε η πολυπόθητη διαδικασία. Λίγο πριν ξεκινήσουμε με ενημέρωσε η βιολόγος ότι πρέπει να πάω να φάω κάτι να πιω νερό να πάω τουαλέτα και αν καπνίζω να κάνω κι ένα τσιγάρο.
Την ρώτησα βέβαια για πιο λόγο όλα αυτά και μου είπε ότι δεν θέλει την ώρα της λήψης να έχω επιθυμίες. Θελω την ώρα εκείνη να σκέφτεσαι θετικά πράγματα και όχι αρνητικά γιατί αν σκέφτεσαι αρνητικά θα γεμίσει το σώμα σου τοξίνες και κινδυνεύει το μόσχευμα.
Αφού έκανα ότι ακριβώς μου ζήτησε μου έδωσαν να βάλω μια ρομπιτσα σαν αυτή που φοράνε οι ασθενείς που μπαίνουν χειρουργείο. Στην συνέχεια μπήκα στο δωμάτιο όπου και θα γινόταν η λήψη. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και ακριβώς δίπλα μου υπήρχε ένα μηχάνημα ιατρικό. Αυτό θα έκανε όλη την δουλειά.
Εμένα μου είχαν ήδη βάλει από ενα καθετιρακι σε κάθε χέρι στην κεντρική φλέβα και τα ένωσαν με κάποια σωληνάκια που υπήρχαν πάνω στο μηχάνημα. Από το ένα χέρι έφευγε το αίμα όπου πήγαινε στο μηχάνημα, αυτό έκανε την συλλογή που έπρεπε και από το άλλο σωληνάκι το αίμα επέστρεφε στης φλέβες μου.
Η διαδικασία αυτή κράτησε 3 ώρες. Ούτε νάρκωση χρειάστηκε ούτε πόνο ένιωσα αλλά δεν υπήρχαν και παρενέργειες μετά το τέλος της διαδικασίας. Μόλις τελειώσαμε μετά από λίγο σηκώθηκα μου έβγαλα τα καθετηρακια και έφυγα κι το δωμάτιο σαν να μην είχε συμβεί το παραμικρό.
Την ίδια ημέρα πήρε και το μόσχευμα ο αδερφός μου.
Σήμερα ο αδερφός μου δεν νοσεί παρόλο που έχει κάποια μικρά προβληματάκια τα οποία όμως δεν έχουν σχέσει με την νόσο.
Ευχαριστώ πρώτα απ όλα τον Κύριο που ήταν δίπλα του συνέχεια καθ’όλη την διάρκεια της περιπέτειας του. Τους γιατρούς της αιματολογικης μονάδας και μεταμόσχευσης μυελού των οστών κύριο Ι.Α και Σ.Γ οι οποίοι ανήκουν στην ομαδα του κυρίου Ν.Χ του νοσοκομείου Ευαγγελισμός καθώς και το προσωπικό της μονάδας.
Αυτη ήταν εν συντομία η εμπειρία μου. Ελπίζω να γεμίσει η παγκόσμια δεξαμενή από Έλληνες γιατί πρόκειται για μια διαδικασία που μπροστά στα αποτελέσματα που μπορεί να έχει ο πόνος είναι ανύπαρκτος.
Αχρειαστος να είμαι αλλά αν χρειαστεί να δώσω για οποιοδήποτε συνάνθρωπο μας θα το έκανα με μεγάλη μου χαρά.
Νικόλαος Παπαδογιαννάκης
