Είναι στιγμές που τα πάντα δείχνουν «γκρίζα», ένα μικρό παιδί στο νοσοκομείο αντιμέτωπο με τον καρκίνο, ένας ηλικιωμένος σε ένα ίδρυμα. Είναι στιγμές που όλα φαίνονται δύσκολα, χωρίς ελπίδα κι όμως οι «Άγγελοι της Χαράς» (αμιγώς αφιλοκερδής καλλιτεχνική δράση) έρχονται για να δώσουν το δικό τους τόνο αισιοδοξίας.
Στο άκουσμα «Άγγελοι της Χαράς» ξεπηδούν χρώματα και όπως μας εκμυστηρεύεται η Αγγελική Βούλγαρη, η διευθύντρια της ομάδας της Χαράς των Αγγέλων υπήρξαν περιστατικά που έμειναν χαραγμένα για πάντα στη μνήμη της.
«Το ένα περιστατικό που δε θα ξεχάσω ποτέ συνέβη πριν ένα χρόνο περίπου σε ένα Ειδικό Δημοτικό Σχολείο. Κατά τη διάρκεια της παράστασης ένα κοριτσάκι γραπώθηκε από πάνω μου και δε με άφηνε, οπότε αναγκάστηκα να συνεχίσω την παράσταση με το παιδί γραπωμένο πάνω μου. Αυτό συνεχίστηκε για κάμποσα λεπτά μέχρι που οι συνοδοί του ήρθαν να το «ξεκολλήσουν». Πέρα από το αστείο της υπόθεσης σε μένα γεννήθηκαν πλήθος σκέψεων και συναισθημάτων. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή την αγκαλιά. Αναθέρμανε όλα μου τα όνειρα, την πίστη μου στην ανθρωπότητα, τη δίψα μου να συνεχίσω να βρίσκομαι κοντά σε αυτά τα πλάσματα. Αναθέρμανε την Ελπίδα μου ότι ο κόσμος παραμένει ακλόνητος και αμετακίνητος στην «πισίνα» της Καλοσύνης και της Αλληλεγγύης αρκεί να βάλει ο καθένας το χέρι του να ανασηκώσει το πανί που κρύβει το Θαύμα, να καθαρίσει λίγη από τη σκόνη της αδιαφορίας που κατά καιρούς σκεπάζει την Ομορφιά. Αυτή η αγκαλιά στήριξε την πεποίθηση μου ότι ορθώς βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι, ότι ορθώς έχω κάνει αυτή την επιλογή μου να προσφέρω τον εαυτό μου στους συνανθρώπους μου και να τους υπηρετώ με αυτό τον τρόπο, μέσα από τους Αγγέλους της Χαράς.»
Το δεύτερο περιστατικό συνέβη στην Ογκολογική Μονάδα οπού επισκεπτόμαστε τα παιδιά στα δωμάτιά τους. Ο Μ. 6 χρονών μόλις είχε ξαναμπεί για θεραπεία και η ψυχολογία του ήταν άσχημη. Πολύ άσχημη, όμως. Ουρλιαχτά, φωνές, ταραχή. Με το που ανοίξαμε την πόρτα βρεθήκαμε μπροστά σε ένα τρομακτικό κύμα πόνου, τόσο από το παιδί, όσο και από τη μητέρα. Αυτό που συνέβη σε εκείνο το δωμάτιο ακόμα μου προξενεί εντύπωση. Με μουσικό «χαλί» τη μελωδία μιας κιθάρας εγώ και ο συνεργάτης μου ξεκινήσαμε αμέσως να φτιάχνουμε αυτοσχεδιαστικά φωνητικά σχήματα που άλλοτε θύμιζαν προσευχή άλλοτε νανούρισμα άλλοτε πάλι θύμιζαν απλά ένα «ζεστό σκέπασμα». Η προέλευση τους μου είναι ακόμα και τώρα άγνωστη. Η μεταμόρφωση του παιδιού όμως ήταν κάτι το αποκαλυπτικό για εμάς. Τι δύναμη έχει η μουσική, τι δύναμη έχει η ανθρώπινη συνάντηση και η ανθρώπινη επαφή; Δε θα ξεχάσω την εικόνα του Μ. χαλαρού πλέον στην αγκαλιά της μαμάς του και φυσικά το πονεμένο βλέμμα της μαμάς που είχε μεταμορφωθεί σε ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης. Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι.
Συνήθως επικοινωνούν μαζί μας οι μαμάδες και συγκεκριμένα οι μαμάδες από την Ογκολογική Μονάδα που το παιδάκι τους σώθηκε. Ωστόσο έχει τύχει να κρατήσει επαφή μαζί μας και μαμά που έχασε το παιδί της αλλά παρόλα αυτά ήθελε να μας ευχαριστήσει για όσα κάναμε ενόσω έδινε τη μάχη του ή επίσης έχει τύχει να λάβουμε μυστική ειδοποίηση από παιδί, μέσω των συνεργατών μας που εφαρμόζουν τα «αγγελικά» προγράμματα, που μας πληροφορεί το ίδιο το παιδί που το έχουν μετακινήσει, σε ποιο ίδρυμα κτλ. Συγκεκριμένα η φράση που έφτασε στα αυτιά μας ήταν «Πείτε στην κα Αγγελική ότι είμαι στο … Χ ίδρυμα».
