Η εμπειρία μου εκεί μέσα σα νοσηλεύτρια, δεν ήταν μεγάλη, αλλά έχω να σας διηγηθώ μερικές ιστορίες για να καταλάβουν κάποιοι πως αυτό δεν είναι απλά επάγγελμα είναι λειτούργημα.
Δυο οικογένειες, ένας θάλαμος….
Οικογένεια 70χρονου:
«κάνε κάτι ρε γαλανομάτα…»
και κάνεις αυτό το «κάτι» που τελικά ήταν ό,τι πιο απλό …και σ’ αγκαλιάζουν και σε φιλάνε.. ως το μεσημέρι, δώρα, χαμόγελα κεράσματα, ευχαριστίες ….και αμήχανα χαμόγελα από τη γαλανομάτα…
Οικογένεια 46χρονου:
«ταξιδεύουμε για Αθήνα σε καμία ώρα θ’ αντέξει μωρέ Χριστινάκι μ΄ αυτά τα παυσίπονα…..;;;;»
και κοιτάζεις μόνο τον 46χρονο στα μάτια και του λες «καλό ταξίδι» …και ως το μεσημέρι σε ζώνουν φίδια, γιατί μόνο αυτός κατάλαβε την ευχή σου……
37χρονος καρκινοπαθής. Χρήστο τον έλεγαν …πολλές οι προσπάθειες για να παραμείνει στην πνευμονολογική απ’ την οικογένεια του. Μια μάνα και μια αδελφή ν’ ανεβοκατεβαίνουν τους ορόφους, μπας και…
Τίποτα όμως, δε γινόταν να μείνει. Έπρεπε να γυρίσει σπίτι του ή σε κάποια ιδιωτική κλινική.. «έμαθα πως φεύγεις αύριο Χρήστο μου! Καλό είναι αυτό! Άντε και να δεις πως όλα θα πάνε καλά!
«Καλό είναι για εσένα Χριστίνα, όχι για μένα..γιατί εκεί που θα πάω, δε θα είσαι εσύ..εκεί που πάω εσύ δε μπορείς να έρθεις …όχι τώρα τουλάχιστον.»
Άντε τώρα να σας δω!
Είναι λειτούργημα ή όχι?
Υ.Γ. Και μια τέταρτη ιστορία..έπινα καφέ στο κυλικείο και έρχεται η κόρη ενός ασθενή «σ’ έψαχνα παντού» μου λέει. «έλα μια στιγμή στο ισόγειο …ξέρεις, εκεί στα ισότοπα, είναι ο πατέρας μου μέσα στο θάλαμο..μου είπε να σε βρω, να σε δει λίγο απ το τζάμι, μόνο να του χαμογελάσεις …σε παρακαλώ..»
Πήγα η αλήθεια, λίγο σοκαρισμένη! Τον είδα απ’ το τζάμι να με χαιρετάει!
Πάτησα το κουμπί για ν’ ανοίξει η γυάλινη πόρτα.. ήμουν αδιάφορη για τον συναγερμό που βαρούσε και την ακτινοβολία …τον αγκάλιασα, του χαμογέλασα και του είπα πως θα πάνε όλα καλά!!
Και όλα αυτά απ’ τη μικρή εμπειρία μου… κι άλλα τόσα, που σφηνώνουν μέσα σου και δε χρειάζεται να τα μοιραστείς με κανέναν..φτάνει που ξέρεις εσύ και αυτοί που ήταν απέναντι σου..ασθενείς και συνοδοί.
