Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΡΔΑΒΑΝΗ
Θα τον πάτε στον θεράποντα γιατρό του! Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τέτοια περιστατικά εδώ!
Ο ετοιμοθάνατος, με φριχτούς πόνους στο κατώφλι του νομαρχιακού νοσοκομείου· εκλιπαρεί μέσω της συνοδού του εισαγωγή και κάποια ανακούφιση, μα πέφτει στο πεισμωμένο τείχος της ευθυνοφοβίας -η επιεικής εκδοχή.
Εντάξει. Έχουν πυκνώσει τα κρούσματα. Δύσκολες εποχές, υποαμειβόμενοι, διασυρόμενοι, απειλούμενοι κάθε μέρα γιατροί.
Αλλά: γιατρός, φιλαράκο, σημαίνει αν όχι επιδίωξη, τουλάχιστον αποδοχή και ανάληψη του ρίσκου. Σημαίνει μια δύσκολη αλλά συναρπαστική ζωή.
Μια επαγγελματική ζωή να παίζεται κάθε μέρα στα ζάρια, χωρίς να περιμένεις τίποτα περισσότερο από την ηδονή μιας ακόμα νίκης, της πιο ασήμαντης έστω.
Τη συγκίνηση και τον οφειλόμενο θρήνο για κάθε ήττα.
Τη συνεχή αναζήτηση των πιθανών σφαλμάτων ή παραλείψεών σου και τη βασανιστική αυτοκριτική ανασκόπηση κάθε μέρας σου.
Και δε μιλώ για ιεραποστόλους και τέτοια σπάνια ή απλώς ουτοπικά.
Γιατρός σημαίνει κασκαντέρ.
Ποια σχέση έχουν λευκοχίτωνες, όπως οι παραπάνω, με τα στοιχειώδη Ιπποκρατικά προτάγματα;
Τους οφείλω αλληλεγγύη ή κατανοώντας τους, κυλάω σε συνενοχή;
