Αν δεν μιλήσεις για τον Καρκίνο, αν δεν τον αποδεχτείς,δεν θα μπορέσεις ποτέ να τον ξεπεράσεις!
Πρέπει να τον πείς με το όνομα του, να μην αργήσεις…γιατί τότε θα σε προφτάσει! Να μάθεις να συμβιώνεις σε ένα σώμα μαζί του. Δύσκολο ή εύκολο, πρέπει να βρείς δύναμη να το κάνεις!
Εμείς οι ασθενείς ,κάποιες φορές είμαστε διχασμένοι. Μερικοί απο εμάς έχουμε την αισιοδοξία έμφυτη, σαν να βγαίνει η δύναμη απο μέσα μας κι άλλοι, είμαστε αδύναμοι, γεμάτοι φόβο κι ερωτήματα για αυτό το καινούριο «άσχημο» της ζωής μας. Μερικοί βιώνουμε και τα δύο ταυτόχρονα! Πως γίνεται αυτό, μη με ρωτήσετε! Δεν ξέρω την απάντηση!
Μαζί μας, αγωνιούν, φοβούνται, δίνουν κουράγιο, κλαίνε και χαμογελάνε σε διαφορετικές στιγμές αυτοί που τους λένε γονείς, αδέρφια, συγγενείς, φίλους…τους παίρνει λιγάκι η μπάλα μόλις μάθουν το νέο…Είναι σαν να κολυμπούν σε έναν ωκεανό.Δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν, δεν ξέρουν τι να πούν, κάποιες άλλες φορές εξαφανίζονται απο τις ζωές μας γιατί δεν μπορούν να διαχειριστούν κάτι τόσο «μεγάλο».Πνίγονται!
Είσαι Καρκινοπαθής;
Είσαι γονέας Καρκινοπαθή και δεν μπορείς να το διαχειριστείς;
Είσαι αδερφή ή αδερφός κάποιου και δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις;
Είσαι φίλος του και δεν ξέρεις τι να του πείς απο τη στιγμή που στο είπε;
Μη ντραπείς, πήγαινε και μίλα για αυτό!
Μόνο έτσι θα ξορκίσεις τους όποιους φόβους σου…
Και έτσι μόνο θα είναι η αρχή για να το ξεπεράσεις και κάποια στιγμή η όλη εμπειρία να αποτελεί ένα μακρινό κακό όνειρο!
Άννα Λάτσιου
