Γενάρης 1999…. Ενώ ζούσα μια ζωή έντονη αφού είχα παντρευτεί στα 16 και ήδη είχα μια κόρη 18 ετών ένα βραδύ ένιωσα έναν έντονο πόνο στην παρεγκεφαλίδα….Ήταν τόσο δυνατός αυτός ο πόνος που δεν με άφησε να κοιμηθώ και ευτυχώς όπως έμαθα μετά, γιατί μπορεί να πέθαινα στον ύπνο μου…Το πρωί πήγα στη δουλειά μου ( είχα κομμωτήριο στον Πειραιά) και όπως προσπαθούσα να παρκάρω τυφλώθηκα!…Για λίγο αλλά έσπασα το φανάρι μου και χτύπησα λίγο ένα άλλο αυτοκίνητο….Πήρα αμέσως το συνεργείο μου και εκεί έτυχε να είναι ένας φίλος Γενικός Χειρουργός.
Μόλις άκουσε τι έπαθα ήρθε αμέσως στο μαγαζί και άρχισε τα τηλέφωνα…Αξονική και μετά Νευροχειρουργός…. Έκανα την αξονική αμέσως και πριν την πάω στο Νευροχειρουργό πέρασα από τον φίλο γιατρό.
Από το τρέμουλο στο χέρι του κατάλαβα πως είναι κάτι άσχημο….Πήγα στο νευροχειρουργό σε ένα δημόσιο νοσοκομείο…. Μπαίνοντας τον αντιπάθησα αμέσως και δεν είχα άδικο…Είδε την αξονική και μου είπε να περπατήσω…Έβαλε τις φωνές πως αν είναι δυνατόν να μην έχω καταλάβει κάτι και μόνο από το περπάτημα μου.
Μου είπε πως έχω έναν τεράστιο καρκίνο στο κεφάλι και αν έβγαινα από το νοσοκομείο θα πέθαινα στο δρόμο…Έπρεπε να μείνω 2 μήνες μέσα να μου ξυρίσουν το κεφάλι και να βάλω μια βαλβίδα που θα έμενε για όλη μου τη ζωή.
Μετά με πήρε σε μια αίθουσα με καμιά δεκαριά ακόμη γιατρούς και τους έλεγε το πρόβλημα μου.
Εγώ αμέτοχη και παγωμένη…Είχα μείνει μόνο στη λέξη ΚΑΡΚΙΝΟΣ… Αυτοί μιλαγαν και εγώ είπα φεύγω ενώ προσπαθούσαν να με κρατήσουν…Είπα μόνο πως ΕΓΩ δεν θα πεθάνω….
Βγαίνοντας κατέρρευσα και χτυπαγα το κεφάλι μου μπροστά σε ένα καθρέφτη και προσπαθούσα να καταλάβω τι μου συμβαίνει… Έκλαψα – χτυπήθηκα μόνη και μετά κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και σκέφτηκα το παιδί μου και πως θα του το πω….Μετά τους γονείς μου – τις αδελφές μου και τον άντρα μου που ταξίδευε…Πριν μιλήσω όμως έπρεπε να δω και άλλους γιατρούς…Έκλεισα ραντεβού την ίδια μέρα σε 7… Ο πρώτος ήταν στο νοσοκομείο Υγεία ο οποίος με είδε στον προθάλαμο ενός χειρουργείου.
Μόλις τον είδα αντίκρισα έναν άγγελο ο οποίος μου είπε σχεδόν τα ίδια αλλά με ωραίο τρόπο και στο μόνο που επέμεινε να κάνω αμέσως εισαγωγή σε οποιοδήποτε νοσοκομείο… Δεν το σκέφτηκα καθόλου..
Έκανα την εισαγωγή εκεί χωρίς καν να του το πω…Με πήραν αμέσως και μου έβαλαν κάτι ορούς που μούδιασα από το κεφάλι μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών.
Και ξεκίνησα τα τηλέφωνα πρώτα στο παιδί μου και μετά στους υπόλοιπους..
Και ενώ σκαφτόμουν πως θα το πω, το είπα με το χειρότερο τρόπο..ΕΧΩ ΚΑΡΚΙΝΟ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ.
Δεν χρειάζεται να πω πως ένιωσαν και πως ήρθαν όλοι. Άπλα σερνοντουσαν και έκαναν τον Καραγκιόζη….Ο πατέρας μου έστειλε αμέσως τα χαρτιά μου έξω να φύγω αλλά τον απογοήτευσαν πως δεν υπάρχει ελπίδα.
Μόλις το έμαθα αρνήθηκα γιατί εγώ ήθελα ΑΥΤΟ το γιατρό. Ήταν Τρίτη και χειρουργήθηκα Παρασκευή γιατί έπρεπε να βρούμε αίμα…Έχω Ο αρνητικό….Μπαίνοντας στο χειρουργείο για πρώτη φόρα μίλησα σε κάποιον και είπα ΦΟΒΑΜΑΙ στην κολλητή μου…Τρέμοντας επάνω στο φορείο πηρά βαθιές ανάσες και είπα να βάλω ένα στόχο.
Έβλεπα ένα τούνελ μπροστά μου όμως στην άκρη του τούνελ με περίμενε η κόρη μου ντυμένη νύφη…Έπρεπε να ζήσω να την δω να παντρεύεται.
..15 ώρες περίπου το χειρουργείο και μετά εντατική….Άγχος μέχρι να βγει η βιοψία γιατί η ταχεία δεν ήταν καλή. Όμως εγώ είχα το γιατρό μου που του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη γιατί μου μίλαγε ανοιχτα και έκανε και ο,τι μου υποσχέθηκε…
Δεν μου ξύρισε το κεφάλι παρά μόνο στο σημείο που μου έδειξε και δεν έβαλε βαλβίδα γιατί το είχαμε συζητήσει και είπαμε να δοκιμάσουμε έτσι και στην πορεία θα βλέπαμε….Και ενώ όλα έδειχναν ότι πάνε καλά παθαίνω μηνιγγίτιδα με 42 πυρετό και το σημείο του χειρουργείου έβγαζε υγρό….. Μου έκαναν παρακέντηση να βρουνε τι φταίει…Μου έβαζαν πάγο στις μασχάλες και στα πόδια και ενώ ήμουν σε κώμα τα ένιωθα όλα αυτά και άκουσα να μιλανε και να λένε πως με χάνουν…
Συνηλθα λίγο και έπρεπε να ανοίξουν πάλι το σημείο που έγινε το χειρουργείο αλλά με μέθη. Εγώ πιστεύω πολύ στον Άγιο Νεκτάριο και όπως με είχαν γυρισμένη στο πλάι ΤΟΝ είδα εκεί και μιλαγα μαζί του…
Δεν ήταν παραισθήσεις γιατί η μέθη έφυγε κάποια στιγμή και ο γιατρός με ρωταγε αν ποναω όμως εγώ δεν ποναγα…..Μετά κανονίσαμε να κάνουμε ακτινοβολίες όμως σε συζήτηση με το γιατρό μου είπαμε να μην κάνουμε και να παρακολουθούμε ένα κομμάτι που έμεινε και δεν γινόταν να αφαιρεθεί γιατί ήταν πάνω στο κεντρικό νεύρο..
Δεν κάναμε τίποτε και σε 6 μήνες είχε φύγει.
Τότε το πέρασα παλικαρίσια όμως μετά έπαθα κατάθλιψη το ξεπέρασα μέσω του εθελοντισμού…
Είμαι 16 χρόνια εκπαιδευμενη εθελόντρια σε νοσοκομείο και βοηθώ όπου και όπως μπορώ….
Κράτησα το στοίχημα να δω την κόρη μου να παντρεύεται και έχω μια εγγονή 12 χρονών….
Ο Άγιος Νεκτάριος κ ο Νευροχειρουργός
Σπύρος Τζάνης βοήθησαν να είμαι σήμερα εδω…
Σας Ευχαριστώ
Επιζώντες απο καρκίνο Εγκεφάλου
