Όλα ξεκίνησαν Ιούνιο του 15. Λίγες μέρες πριν τα γενέθλια της μαμάς μου , είχε παρουσιάσει δέκατα για πολλές μέρες.
Ένας άνθρωπος που και με τα δέκατα παράβγαινε στο σκονάκι την εγγονή της αλλά αρνιόταν να πάει στο νοσοκομείο επειδή θα της πέρναγε…
Με τα χίλια ζόρια τη πείθουμε, πάμε και την επόμενη μέρα ο πνευμονολόγος μου λέει για μη μικρό κυτταρικό καρκίνο στον πνεύμονα. Δεν της λέμε τίποτα παρά μόνο για μια πνευμονία και μετά από μια εβδομάδα πάμε στο ιατρείο του ογκολόγου.
Αποφασίσαμε ότι μόνο αυτός θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια ανακοίνωση.. Της λέει ότι θα ξεκινήσει χημειοθεραπείες και η μαμά μου σοκάρεται αλλά είναι τοοοοοσο πολύ δυνατή!
Ξεκινάμε κάθε εβδομάδα να πηγαίνουμε για εξετάσεις αίματος και την επόμενη για θεραπεία. Μετά από ώρες στο νοσοκομείο γυρνούσε σπίτι και μαγείρευε. Πόση θέληση!!! Έπαιζε με τα εγγόνια της και έλεγε θα το νικήσω…
Μέσα Ιουνίου πρέπει να κάνω δισκεκτομη . Μπαίνω για το χειρουργείο και δυο μέρες μετά η μαμά μου κάνει εισαγωγή… Είμαι εκεί σε ένα σκαμπό δίπλα της , μου χαϊδεύει το κεφάλι και μου λέει να κοιμηθώ να ξεκουραστώ… Πότε δε κατάλαβα ποιος στήριξε ποιον.
Οι επόμενοι μήνες είναι όπως τον έχουν βιώσει οι περισσότεροι . Με εξετάσεις , άγχος , εισαγωγές για πότε εβδομάδα πότε περισσότερο και να μετράμε τις μέρες που έχει κερδίσει. 4 μήνες ζωής μας έδωσαν και κατάφερε να ζήσει 18.
Αύγουστος του 2016 έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση.. Εισαγωγή για 42 μέρες . Έχουν ατροφήσει τα πόδια και χρειάζεται πλέον να τη σηκώνω για να τη βοηθήσω και αυτή να στεναχωριέται που με ταλαιπωρεί.
Δουλειά με βάρδιες , σχολαγα 23:00 πήγαινα στο νοσοκομείο και 06.00 ξανάφευγα για δουλειά. Μέσα σε αυτό το πρόγραμμα ένα 4χρονο παιδί που είναι στον αυτόματο πιλότο, με τον μπαμπά του και εμένα να του λέω ότι όποτε πάω σπίτι κοιμάμαι…
Βγαίνει από το νοσοκομείο καταβεβλημένη και με πεσμένο ηθικό.. Στο διάστημα νοσηλείας της ήταν η μητέρα μου στον 6ο και ο μπαμπάς μου στον 4ο με ένα έμφραγμα που έπαθε ευτυχώς έξω ακριβώς από το νοσοκομείο.
Επιστρέφουμε στο νοσοκομείο ένα μήνα μετά περίπου με προβλήματα στην αναπνοή, κρίσεις πανικού , ακινησία .. ο γιατρός μου μιλάει για επικείμενο θάνατο..
Προσεύχομαι ασταμάτητα να μη ταλαιπωρηθεί. Ξημερώματα του Αγ. Σπυρίδωνα μετά από πολλές προσπάθειες να τραβήξουν με αναρροφήσεις ότι τη δυσκολεύουν, και βλέποντας την να ταλαιπωρείται τη κράτησα αγκαλιά… έχει σταματήσει να μιλάει, μόνο με ακούει. Άγγελε μου με ακούς;;; Και έγνεψε το κεφάλι της..
Όλα θα πάνε καλά. Μου έγνεψε.. και έφυγε. Τόσο ήρεμα όπως της άξιζε. Μέσα σε όλα είχα το άγχος του μπαμπά μου αν είναι καλά .
Αισθάνομαι ευλογημένη που ο Θεός μου έστειλε έναν τέτοιο άνθρωπο και ακόμα πιο πολύ που μου επέτρεψε να είμαι μαζί της, τις τελευταίες της ώρες.
Έχει περάσει 1 1/2 χρόνος. Ξέρω ότι είναι δίπλα μου. Την έχω νοιώσει πολλές φορές και με έχει προστατέψει άλλες τόσες!
Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο άμα τους ξεχάσεις και η δική μου μαμά βρίσκεται ολοζώντανη στη καρδιά μου.
Καλό κουράγιο σε όσους το βιώνουν και καλή δύναμη.
Ο Θεός μαζί σας..
