Ο καρκίνος είναι μία λέξη που προκαλεί φόβο, πανικό και απόγνωση. Ειδικά όταν ακούς ότι ο άνθρωπος σου έχει διαγνωσθεί με καρκίνο. Οι πρώτες μου σκέψεις… δεν τις θυμάμαι! Θυμάμαι, όμως, πως ένιωθα τις ημέρες πριν την διάγνωση. Τις ημέρες που ξέρεις ότι κάτι υπάρχει μέσα του και αυτό το κάτι δεν είναι καλό. Τις ημέρες που σκέφτεσαι ότι μάλλον αυτό το κάτι είναι καρκίνος αλλά εύχεσαι με όλη σου την ύπαρξη να μην είναι. Τον κοιτάς και βλέπεις αγωνία και φόβο για το άγνωστο… για τον καρκίνο που παραμονεύει. Δεν ξέρεις τι να πεις… παγωμάρα και φόβος για το άγνωστο! Και έρχεται η ώρα της διάγνωσης… καρκίνος! Μία επικίνδυνη μορφή καρκίνου! Όπως είπα πριν, δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη μου σκέψη. Μετά το πρώτο σοκ, αρχίζει ο αγώνας με το χρόνο. Ένας δύσκολος και άνισος αγώνας.
Και έρχεται η πρώτη μετάσταση. Φόβος και πανικός από τον ίδιο… στο λέει, ξεσπάει, κλαίει. Και εσύ τι; Εσύ δεν πρέπει να κλάψεις. Εσύ πρέπει να μείνεις δυνατή και να τον στηρίξεις. Να μείνεις πλάι του όρθια και δυνατή. Γιατί ξέρεις ότι, αν λυγίσεις, εκείνος θα τα παρατήσει. Και αυτό δεν το θες. Πεισμώνεις, μαζεύεις όλη σου τη δύναμη και του λες «Κλάψε! Είμαι εδώ και θα είμαι μαζί σου μέχρι το τέλος, όποιο και αν είναι αυτό. Μετά όμως θα συνεχίσεις τον αγώνα μαζί μου. Εσύ θα είσαι ο μπροστάρης. Και εγώ θα είμαι δίπλα σου». Και το κάνει. Ξεσπάει και συνεχίζει. Συνεχίζει γιατί θέλει να ζήσει μαζί σου. Σου λέει ότι σε αγαπάει και το μόνο που θέλει είναι να ζήσει για να είναι μαζί σου.
Επέμβαση, χημειοθεραπεία, ακτίνες, εμετοί, χαμηλό ανοσοποιητικό, αδύναμες στιγμές του και τόσα άλλα. Και εσύ να είσαι εκεί… δίπλα του. Δεν θες να πας κάπου αλλού. Μόνο να είσαι μαζί του. Να μετράς την ανάσα του, να τον κοιτάς, να του χαμογελάς, να του κρατάς το χέρι, να του λες «σ’ αγαπώ» και να παραμένεις ψύχραιμη γιατί ξέρεις ότι εσύ δεν πρέπει να λυγίσεις. Από όλους τους ανθρώπους που είναι κοντά του, εσύ είσαι το στήριγμά του. Πως το καταφέρνεις; Μάλλον από τη δύναμη που βγάζει η ψυχή σου. Που τη βρίσκεις τη δύναμη; Μάλλον από την αγάπη. Γιατί πιστεύεις ότι η αγάπη μπορεί να κάνει θαύματα.
Και έρχεται η επόμενη μετάσταση με επώδυνες παρενέργειες… ο γιατρός λέει ότι ο όγκος στη σπονδυλική στήλη έχει μεγαλώσει και για αυτό δεν μπορεί να περπατήσει… σε κοιτάει… τον κοιτάς. Και μέσα σε αυτές τις λίγες στιγμές, σκέφτεσαι ότι πρέπει να παραμείνεις ψύχραιμη. Τώρα δεν πρέπει να λυγίσεις. Του λες «Προχωράμε, θα κάνουμε ότι πρέπει». Εκείνος λέει μέχρι πότε και εσύ λες μέχρι να γίνεις καλά.
Ο γιατρός λέει ότι χρειάζεται εκ νέου επέμβαση. Την ημέρα πριν, εκείνος σου λέει ότι μπορεί να μην αντέξει και τι θέλει να κάνεις, σε περίπτωση που φύγει. Του λες δεν θα γίνει αυτό. Και σου λέει «Μπορεί, όποτε άκου με προσεκτικά». Και τον ακούς να σου λέει τι να κάνεις αν φύγει και η ψυχή σου γίνεται χίλια κομμάτια. Όταν τελειώνει, τον αγκαλιάζεις κλαίγοντας (από τις ελάχιστες στιγμές που σπας μπροστά του) και σου λέει εκείνος «Όλα θα πάνε καλά. Είμαι ήσυχος γιατί ξέρεις τι θέλω και ξέρω ότι θα το κάνεις».
Εσύ όμως; Πως νιώθεις εκείνη τη στιγμή; Κομμάτια! Αλλά πρέπει να συνέλθεις. Δεν γίνεται να αφήσεις το στιγμιαίο ξέσπασμά σου να τον επηρεάσει. Μαζεύεις τον εαυτό σου και προχωράς. Δυνατή, ψυχρή και έτοιμη για τον πόλεμο. Η επέμβαση γίνεται, εκείνος την αντέχει και το πρώτο πράγμα που κάνει όταν ξυπνήσει είναι να κουνήσει τα πόδια του. Καμία κίνηση. Τα πόδια δείχνουν να μην αντιδρούν. Στο λέει και απαντάς ότι χρειάζεται χρόνο. Τον κοιτάς στα μάτια, όταν του το λες. Και το πιστεύεις. Θέλεις με όλη σου την ύπαρξη να γίνει ένα θαύμα. Να σταθεί στα πόδια του για να συνεχίσει τον αγώνα του. Αυτό το θαύμα δεν έρχεται ποτέ.
Οι ημέρες μετά την επέμβαση είναι οι τελευταίες της ζωής του. Τότε δεν το ξέρεις. Το συνειδητοποιείς αργότερα που δεν είναι πια σε αυτόν τον κόσμο. Οι ημέρες αυτές ήταν σαν να μετρούσε ο χρόνος αντίστροφα. Δεν το ξέρεις. Δεν θέλεις να το καταλάβεις. Θέλεις μόνο να γίνει ένα θαύμα. Είσαι εκεί, χωρίς να ξέρεις, και του δίνεις κουράγιο. Του λες να μην τα παρατήσει. Σε ακούει, δεν σου λέει κάτι. Τότε δεν ήξερες, τώρα πια ξέρεις. Ξέρεις ότι εκείνος είχε καταλάβει ότι το τέλος ερχόταν. Δεν σου περνάει από το μυαλό. Δεν θες να το σκεφτείς. Και τι να σκεφτείς άλλωστε; Ότι ο άνθρωπος αυτός, ο δικός σου ο άνθρωπος φεύγει; Όχι δεν γίνεται! Η αγάπη μου θα τον σώσει! Η πίστη μου στον Θεό θα τον σώσει. Εγώ θα τον σώσω!
Και φεύγει από αυτή τη ζωή… και είσαι εκεί. Και του κρατάς το χέρι, όπως του είχες υποσχεθεί. Είσαι εκεί και βλέπεις τον άνθρωπό σου να φεύγει σιγά – σιγά και να μην μπορείς να τον σώσεις. Ακόμα και τότε ελπίζεις. Ελπίζεις ότι θα γίνει το θαύμα. Δεν γίνεται όμως. Και συνειδητοποιείς ότι είσαι ένας κόκκος στην άμμο. Ένα μικρό ανόητο μυρμηγκάκι! Ο κόσμος σου γκρεμίζεται, γίνεται χίλια κομμάτια. Και έχεις μείνει μόνη! Και πρέπει να αντιμετωπίσεις την απώλεια, το κενό αλλά και όλα αυτά που έζησες όλο αυτό τον καιρό. Κλείνεις τα ματιά και τον βλέπεις να πονάει και να σου λέει ότι δεν μπορεί άλλο. Ανοίγεις τα μάτια και συνειδητοποιείς ότι δεν είναι πια εδώ. Είναι κάπου αλλού και εκεί δεν πονάει πια.
Και εσύ; Εσύ που είσαι, τι κάνεις; Εσύ έχεις μείνει εδώ και ΠΡΕΠΕΙ να συνεχίσεις. Για εκείνον, για τους άλλους αλλά πιο πολύ για εσένα. Γιατί από όλο αυτό θα βγεις πιο δυνατή. Και πρέπει να το κάνεις για να συνεχίσεις. Και θα συνεχίσεις γιατί η αγάπη είναι πιο δυνατή από τον θάνατο και την αρρώστια. Ξέρεις ότι εκείνος πάλεψε για να μείνει μαζί σου, για να έχει λίγο ακόμα μαζί σου. Ξέρεις ότι εκείνος σε αγάπησε πολύ. Όπως και εσύ εκείνον. Τον νιώθεις κοντά σου, μέσα σου. Και συνειδητοποιείς ότι η αγάπη δεν χάνεται, όταν φεύγει ένας άνθρωπος από αυτή τη ζωή. Η αγάπη είναι ενέργεια, φως, ζεστασιά και ταξιδεύει σε όλες τις διαστάσεις.
Εκείνος είναι ενέργεια και ξαναγύρισε στην πηγή του. Και η ενέργειά του ζεσταίνει την θρυμματισμένη σου καρδιά. Τον ψάχνεις αλλά δεν τον βρίσκεις. Και αυτό πονάει πολύ! Τον νιώθεις όμως και ξέρεις πια ότι όσο ζεις θα ζει και εκείνος μέσα σου.
Και προχωράς…
