Ήμουν εκεί…13 χρόνια πριν…κατρακυλούσα στην κόλαση…εκεί που τα σύννεφα καλύπτουν τον ήλιο, εκεί που το σύμπαν ακολουθεί μια διαφορετική πορεία από τη δική σου, εκεί που όλοι οι άλλοι έχουν έναν διαφορετικό ρυθμό από το δικό σου, εκεί που όλοι φαίνονται χαρούμενοι εκτος από εσένα, εκεί που νομίζεις ότι η ζωή σε εγκατέλειψε, εκεί που το μόνο που σε κρατάει ζωντανό είναι αυτό το δηλητήριο που τρέχει στις φλέβες σου, εκεί που δίνεις τη μάχη σου με το δράκο που λέγεται καρκίνος!
Είναι ένας δράκος αδίστακτος, επιτίθεται σε παιδιά, σε νέους,σε ηλικιωμένους…δεν κοιτάει αν έχεις σπουδάσει ή όχι, δεν ελέγχει τραπεζικούς λογαριασμούς, δεν τον νοιάζει αν έχεις παιδιά που εξαρτώνται από σένα, χτυπάει χωρίς συναίσθημα και έλεος!
Γνωρίζω ανθρώπους που χτυπήθηκαν από το θεριο.
Είμαι ένας από αυτούς.
Διάλεξα να παλέψω…να παλέψω για τα δυο ζευγάρια ματάκια (τα παιδιά μου 6 και 4,5) που με κοιτούσαν και περίμεναν να τους πω ότι όλα είναι καλά και ότι ο καλός γιατρός θα με κάνει πάλι όπως πριν!
Διάλεξα να παλέψω για μένα… η μάχη με τον καρκίνο είναι ένα μοναχικό ταξίδι, ένα ταξίδι σε φουρτουνιασμένες θάλασσες, σε απύθμενους ωκεανούς που σε τραβούν στις δύνες τους, ένα ταξίδι μέσα από τούνελ που ακόμα και αν όλοι οι άλλοι βλέπουν μόνο σκοτάδι, εσυ ΠΡΕΠΕΙ να βλέπεις το φως…αν όλοι βλέπουν ένα ανέλπιδο τέλος εσυ ΠΡΕΠΕΙ να έχεις αστείρευτη ελπίδα!
Πίστεψε με δεν υπάρχει απάντηση στην ερώτηση ΓΙΑΤΙ; Γιατί εγώ; Τι έκανα λάθος; Έψαξα ,διάβασα, αμφισβήτησα και κατέληξα… ο καρκίνος μπορεί να είναι ένα τέρας αλλά ακόμα και ο χειρότερος εφιάλτης μπορεί να καταπολεμηθεί με την ελπίδα, με τη δύναμη, με την πίστη, με την αγάπη!
Ο καρκίνος δεν μπορεί να σου αφαιρέσει την πίστη σου και την απόφαση σου να μείνεις δυνατός, δεν μπορεί να σου πάρει την θέληση να βλέπεις τα πράγματα θετικά και να κρατάς το κεφάλι ψηλά ακόμα και όταν το κορμί σου αδυνατεί.
Αυτό που κάνει ο καρκίνος είναι να αφήνει πίσω του ένα αιώνιο συναίσθημα φοβου…ξέρεις κάτι όμως; Εγώ οφείλω ένα ευχαριστώ στον καρκίνο μου…στο Hodgkins Lymphoma στάδιο 4 που ήρθε στη ζωή μου στα 31 μου χρόνια.
Απαίτησε από μένα να κατεβάσω ρυθμούς, να σταματήσω, να ανασυγκροτηθώ, να μάθω τι σημαίνει να παλεύω, να δω με σαφήνεια τις πραγματικές αξίες της ζωής!
Ζωή είναι το να ζεις μέρα με τη μέρα…είναι το να εκτιμάς αυτά που θεωρείς δεδομένα…είναι το να ευγνωμονείς το Θεό που άνοιξες τα μάτια σου , είδες το φως της νέας μέρας, σηκώθηκες, περπάτησες, άκουσες, μίλησες, αισθάνθηκες!
Ζωή είναι το να αγαπάς, το να μοιράζεσαι, το να απολαμβάνεις, το να θυμάσαι, το να ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ.
Ζωή είναι το να λες….
«Ο,τι και να σου πω δεν θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα, αλλά είμαι ΕΔΩ για σένα, είμαι δίπλα σου σε αυτή τη δύσκολη μάχη»
Υπάρχει ομορφιά στην πάλη αυτή με το τέρας…η ομορφιά αυτή πηγάζει από τις γενναίες ψυχές που παλεύουν και έχουν ήδη κατατροπώσει το θεριό, έρχεται από τα χαμόγελα όλων αυτών που τώρα πια ζουν στις αναμνήσεις μας, η ομορφιά έρχεται από σένα και από εμένα που είμαστε ενήμεροι για τον καρκίνο…
Ετσι λοιπόν ας είμαστε όλοι μας το φως, η ελπίδα , η έμπνευση , ας είμαστε δίπλα σε αυτούς που μας χρειάζονται….
Αθανασία Καραθανασοπούλου
