2013 με επισκέφτηκες πρώτη φορά σε μια βαρετή εξέταση μαστογραφίας. Καρκίνος, μου ανακοινώθηκε από μια κατά τα άλλα ευγενέστατη γιατρό, που μάντεψε από τότε δεν την ξαναείδα ποτέ μου. Και να φανταστείς ότι μέχρι τότε υπήρχες στο λεξιλόγιο μου μόνο σαν όνομα που υποδήλωνε ένα ζώδιο, έναν αστερισμό.
Μεγάλο το σόκ, αν σκεφτείς ότι την προηγούμενη χρονιά οι ίδιες εξετάσεις ρουτίνας έδειξαν ότι δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Μάλλον θα σου άρεσα πάρα πολύ για να αποφασίσεις να με επισκεφτείς από το πουθενά μέσα σε ένα χρόνο και μείνεις στην ζωή μου, να σημαδέψεις το κορμί μου και την ψυχή μου.
Αντίδραση παγωμάρας-αναισθησίας για αρχή, που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ, νομίζω ότι είσαι ο μόνος που κατάφερε μέσα σε δευτερόλεπτα να μου ξαναθυμήσει τη ζωή μου, χαμένη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, και μετά η συνειδητοποίηση ότι μέχρι τώρα η ασθένεια καρκίνος ήταν συνυφασμένη με τον θάνατο. Ξυπνώντας από τον λήθαργο σε δευτερόλεπτα διέκοψα την κατά τα άλλα ευγενέστατη γιατρό, και της έκανα μόνο μια ερώτηση. Βέβαια μην σκεφτείς ότι θυμάμαι και πολλά από αυτά που έλεγε!!!!! Ήθελα να ξέρω αν μου λέει έμμεσα ότι θα πεθάνω; Ποτέ στη ζωή μου δεν μου άρεσαν οι κουβέντες ήξεις-αφήξεις. Ήθελα και θέλω να ξέρω τα πάντα πως είναι από την αρχή. Η απάντησή της ήταν ότι, ό,τι όπως και αν είναι θα το πολεμήσουμε μαζί, όμως είδες μετά την ανακοίνωση δεν την ξαναείδαμε ποτέ, εσύ πονηρούλη πρέπει να την ξαναείδες μέσα από άλλους ασθενείς που τους ανακοίνωσε κάτι παρόμοιο.
Οι επόμενες ώρες δύσκολες στην απόφαση αν θα κάνω την βιοψία, και θα προχωρήσω στην θεραπεία. Οι γιατροί με τον δικό τους τρόπο θέλησαν να μας κάνουν να γνωριστούμε καλύτερα, εσύ είχες την ευτυχία να με γνωρίζεις, το μόνο που ήξερα από την αρχική διάγνωση ήταν ότι η έδρα σου ήταν στον στήθος μου, εγώ δεν ήξερα τίποτε για εσένα, ήταν άδικο. Ο φόβος μου όμως μεγάλος. Άσε που δεν αντέχω και τον πόνο, θα άντεχα χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες? καλά για τα μαλλιά δεν με ενδιέφερε και πολύ πάντα έκανα πειράματα με τα μαλλιά μου, ποτέ δεν είχα δοκιμάσει το κούρεμα χωρίς μαλλιά, ευκαιρία να δώ αν μου πήγαινε!!!!!!
Και από την άλλη αν δεν έκανα κάτι εσύ θα σκορπιζόσουν σε όλο μου το σώμα αν δεν το είχες ήδη κάνει, έπρεπε να κάνω και σκανάρισμα βλέπεις να δώ αν κρυβόσουν και αλλού, με αποτέλεσμα να μην υπάρχω σε σύντομο διάστημα.
Μεταξύ λοιπόν τσιγάρου και ενός ποτού, σε μια βροχερή και κρύα νύχτα, ήταν Νοέμβρης θυμάσαι, να σκέφτομαι όλα αυτά και να προσπαθώ να πάρω μια σωστή απόφαση. Να προχωρήσω και να ζήσω ή να το αφήσω; Αν το αφήσω αντέχω να προκαλέσω τέτοιον πόνο στους δικούς μου στο σύντροφό μου, τα αδέρφια μου τους φίλους μου τον γατούλι μου. Αν πάλι προχωρήσω θα άντεχα όλη την θεραπεία και τους πόνους; Ομολογώ καρκινούλι μου ότι κανένας άλλος μέχρι τώρα στην ζωή μου δεν μου είχε βάλει τόσο σοβαρά διλλήματα.
Για αρχή λοιπόν λειτούργησα εγωιστικά και σκέφτηκα να ανακοινώσω στους γιατρούς πως δεν θα προχωρήσω σε καμια θεραπεία. Όμως κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα δεν ξέρω τι μεσολάβησε και το πρωί είχα αποφασίσει ότι θα ξεκινήσω. Για μένα η ανακοίνωση στους δικούς μου και στους γιατρούς ήταν μόνο δύο λέξεις: Πάμε, ξεκινάμε!!!!!
Και ξεκινήσαμε να ξανασυστηθούμε από την αρχή, εγώ και εσύ, εσύ ο καρκίνος μου εγώ η Αλεξάνδρα. Έπρεπε να βρούμε έναν κώδικα επικοινωνίας για να συμβιώνουμε καλύτερα, ξεκινήσαμε λοιπόν από την βιοψία, αποτέλεσμα, ήσουν σκορπισμένος παντού στο στήθος μου και έπρεπε μετά τις χημειοθεραπείες να αφαιρεθεί. Ο χειρούργος μου να μου ανακοινώνει στενοχωρημένος ότι πρέπει να κάνουμε ολική μαστεκτομή, και εγώ πονηρούλη να σε κοροϊδεύω, έτσι που το έκανες να λέω στους γιατρούς χάρισμά σου δεν το θέλω, άσε που μεταξύ μας είχε μελανιάσει και από τη βιοψία χάλια!!!
Βήμα δεύτερο, η ένεση με μικρή ραδιενέργεια, για να κάνουμε το σκανάρισμα έτσι ώστε να δούμε αν κατοικούσες και αλλού μέσα στο σώμα μου, ή δεν πρόλαβες, πρωί – πρωί να με βάζουν να πίνω μια κανάτα νερό, αντί για καφέ που ήταν η συνήθειά μου. Και μετά από κανά δίωρο αναμονής να μπαίνω στην αίθουσα, μπροστά μου ένα μεγάλο κρεβάτι και από πάνω του κάτι σαν σπηλιά, οκ και τώρα εγώ θα πρέπει να ξαπλώσω εκεί και να περάσω μέσα σε αυτή τη σπηλιά και η κλειστοφοβία μου; και αν με πιάσει πανικός και πεταχτώ όρθια; Ήσουν έξυπνος με χτύπαγες στους φόβους μου, και εγώ έπρεπε να σηκωθώ και να τους αντιμετωπίσω.
Όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι λοιπόν για να μην με πιάσει πανικός σκέφτηκα την εικόνα της θάλασσας και το υπέροχο ηλιοβασίλεμα που πηγαίναμε με τους δικούς μου τα καλοκαίρια για διακοπές, σκέφτηκα ότι αυτή την απέραντη θάλασσα θέλω να την ξαναδώ έκλεισα τα μάτια και ονειρευόμουν, άκουγα τα κύματα και η διαδικασία τελείωσε πρίν κάν το καταλάβω. Τα κατάφερα λοιπόν, κάπως έτσι θα πήγαινε από εδώ και πέρα, εσύ θα με έβαζες να παίζω με τα άσχημα παιχνίδια σου και εγώ θα περνούσα τις δοκιμασίες σου με χαμόγελο, γέλιο, πλάκα και αισιοδοξία. Μόνο μια φορά με έκανες και έκλαψα θυμάσαι, όταν μετά από κάποιους μήνες έπρεπε να κάνω ένα σκανάρισμα ακόμη για να δούμε σε τι κατάσταση βρισκόμουν, και απέναντί μου στην καρέκλα καθόταν μια μαμά με το μωράκι της, οι γιατροί της εξηγούσαν την διαδικασία και το μωρό γύρισε με κάτι υπέροχα μπλέ μάτια στα χρώματα του ουρανού και με κοίταξε, μου χαμογέλασε, σε μένα, χωρίς μαλλιά και με αρκετά κιλά παραπάνω από τις κορτιζόνες, βλέπεις είχαμε αρχίσει τις χημειοθεραπείες.
Δάκρυσα φίλε μου γιατί σκέφτηκα πως δεν κάνεις διακρίσεις, παίζεις άνισα παιχνίδια, κάπου είχα συμβιβαστεί ότι άντε εμείς οι μεγάλοι κάνουμε και τις καταχρήσεις μας δεν προσέχουμε και τον εαυτό μας οπότε είμαστε πιο ευάλλωτοι στο να μας επισκεφθείς αλλά τα παιδιά τα μωρά γιατί; Αλλά εκείνη τη στιγμή κατάλαβα και κάτι άλλο, ότι εφόσον ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι, κάνει τόσο υπομονή και χαμογελάει έπρεπε και εγώ να κάνω το ίδιο.
Επιστροφή πίσω λοιπόν, πάμε βόλτα να θυμηθούμε την πρώτη μου χημειοθεραπεία, δεν έτυχε να σου πω ποτέ τι ένοιωσα!!!! Θυμάσαι η πρώτη χημειοθεραπεία έγινε με τα μαλλιά μου στη θέση τους, ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοσκομείου. 6 κύκλοι (3 και 3) διαφορετικοί μεταξύ τους, κάθε 27 μέρες. Εκείνη όμως η πρώτη φορά, τρύπημα στη φλέβα για να με καλωδιόσουν με την συσκευή που είχε τις σακούλες με τα drops of health, όπως τις ονόμασα αργότερα. Πανικός τρεις σακούλες, με ένα άχρωμο υγρό που όπως έγραφε απέξω ήταν η θεραπεία μου.
Καλά και θα καθίσω εγώ 4-5 ώρες ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι να κοιτάζω τις σταγόνες που πέφτουν, με έπιασε πανικός ήθελα να βγάλω τα καλώδια και να φύγω, σχεδόν τα κατάφερες να με κάνεις να το κάνω, πάλι έπαιζες με την φοβία μου, όμως ευτυχώς εκείνη τη στιγμή η ήρεμη φωνή του συντρόφου μου και τα ηρεμιστικά από τις νοσοκόμες με κράτησαν στη θέση μου. Κοιμήθηκα και ξύπνησα όταν πλέον, οι σταγόνες της ζωής, χόρευαν στο κορμί μου.
Και τώρα τι, θα κάτσω να περιμένω τα συμπτώματα, βλέπεις για να σε γνωρίσω καλύτερα οτιδήποτε καινούργιο μάθαινα από τους γιατρούς, το διασταύρωνα στο ιντερνετ, διάβαζα άπειρες ώρες για σένα, τις μορφές σου, δεν έχεις ένα μόνο πρόσωπο, τα φάρμακα, τις επιπτώσεις, τις καινούργιες θεραπείες, ξαφνικά με ενδιέφεραν τα πάντα γύρω από εσένα. Κανένας άλλος μέχρι τώρα ομολογώ στα 43 μου χρόνια δεν κατάφερε να μου κεντρίσει τόσο το ενδιαφέρον όσο εσύ.
Οι γιατροί μου είπαν ότι συνήθως στην πρώτη χημειοθεραπεία δεν υπάρχουν τρελά συμπτώματα μια που το σώμα ήδη είναι δυνατό και τα καταφέρνει, ναι να σου πω και εγώ δεν θυμάμαι να υποφέρω και πολύ. Μάλιστα που σκέφτηκα πως αν όλες οι χημειοθεραπείες είναι σαν αυτή τότε είμαστε μια χαρά μπορώ να κάνω και 20 γιατί τόσος χαμός πια στο διαδύκτιο, για ανυπόφορους πόνους, ταλαιπωρία κλπ κλπ Μπά υπερβολές………σκέφτηκα, και κοιμήθηκα.
Τέταρτη μέρα μετά την πρώτη χημιοθεραπεία. Ξύπνησα από τη μυρωδιά του καφέ, ωραία μια καινούργια μέρα, όπως σηκώθηκα κοίταξα το μαξιλάρι μου, και είδα πεσμένες δύο τούφες από τα μαλλιά μου, έμεινα να κοιτάζω και σκέφτηκα ότι μόλις άρχισα να χάνω τα μαλλιά μου. Ασυναίσθητα έβαλα τα δάκτυλά μου στα μαλλιά μου μια ακόμη τούφα στα χέρια μου. Λοιπόν φίλε μου τώρα έμαθα τα παιχνίδια σου, σε αυτό το παιχνίδι θα σε προλάβαινα εγώ, κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες του σπιτιού πήγα στην κουζίνα όπου με περίμενε μια κούπα ζεστός καφές από τον σύντροφό μου, αγαπημένη συνήθεια κάθε πρωί επί 17 χρόνια.
Με είδε αναστατωμένη, τα μαλλιά μου πέφτουν, του είπα, πρέπει να πάρουμε τηλέφωνο ένα φίλο μας κουρέα να έρθει σπίτι να με κουρέψει τελείως. Και έτσι λοιπόν, σε πρόλαβα αυτή τη φορά φίλε μου, ο φίλος μας ήρθε το απόγευμα στο σπίτι του εξήγησα τι έγινε έπαθε ένα ψιλοσόκ, και με κούρεψε τελείως γουλί, στο τέλος προσπαθώντας να μου πεί ότι είμαι όμορφη έβαλε τα κλάματα. Δεν ήθελα και δεν θέλω κλάματα από κανέναν γύρω μου. Μου χαλούσαν και μου χαλάν την ψυχολογία μου και πρέπει να έχω δυνατή ψυχολογία φίλε μου γιατι είσαι δυνατός αντίπαλος. Α! Δεν σου είπα ποτέ το μυστικό μου μια τούφα από τα μαλλιά μου την κράτησα.
Νομίζω πως σε αυτό το σημείο σε νίκησα, δεν φόρεσα περούκα, μόνο σκουφί για το κρύο, αλλά ούτως ή άλλως πάντα φορούσα σκουφιά. 2-1 λοιπόν δεν είχαμε ισοφαρίσει ακόμη, και πάμε για τη δεύτερη χημειοθεραπεία. Έγινε και περιμέναμε τα συμπτώματα, επειδή άρχισα να ανεβαίνω και κιλά άρχισα και κουραζόμουν πιό εύκολα, ήθελα να κοιμάμε σε έναν ύπνο που δεν ήθελα να ξυπνήσω, τόσο όμορφα ένοιωθα, κάποια από τα φαγητά άρχισαν και μου μύριζαν απίστευτα, που μόνο και μόνο η μυρωδιά τους θα με έκανε να τρέχω για εμετό οπότε τα απέφευγα, στο στόμα μου άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες πληγές και φυσικά η ναυτία, η ζαλάδα, όλα να γυρνάνε γύρω μου ακόμη τα συμπτώματα δεν ήταν τόσο δυνατά.
Ωραία και τι τρώω τώρα κάτι πρέπει να φάω για να είμαι δυνατή να σε αντιμετωπίσω:
Παγωμένο γιαούρτι σε όλες τις μορφές και γεύσεις = like
Μέλι με μαλακό ψωμί = like
Χυμούς κατά προτίμηση πορτοκάλι/μανταρίνι = like
Παγωτά = like
Μαγειρίτσα χλιαρή έως κρύα = like
Μπρόκολο = like
Νερό = πολλά like!!!!!!
Και φυσικά σούσι θυμάσαι όσο διάστημα έκανα χημειοθεραπείες τρελαινόμουν για σούσι και σόγια, έζησα νομίζω με αυτό, όχι που νόμιζες ότι θα με κρατούσες νηστική. Για όλα τα υπόλοιπα φαγητά simply i dont like!!!!! Για τις πληγές στο στόμα listerine σε τρελές δόσεις και μια χαρά όταν ένοιωθα το στόμα μου παγωμένο και δεν πονούσαν οι πληγές. Όσο για τις ναυτίες μισό λεμόνι να το μυρίζω όταν ένοιωθα ότι θα ξεκινούσαν. Στοίχημα ότι δεν θα με έκανες να κάνω εμετούς για να μου διαλύεις την ψυχολογία. Σε κέρδισα και σε αυτό το σημείο.
Κάπως έτσι πέρναγαν οι μέρες με έμαθες να απολαμβάνω την ανατολή και τη δύση του ήλιου, τη βροχή, τις νυφάδες του χιονιού, πάντα λάτρευα το χιόνι, τη μουσική, τα βιβλία, πράγματα που τα είχα ξεχάσει και γελούσα γελούσα απίστευτα. Ο σύντροφός μου μου είπε κάποια στιγμή πως εκείνο το διάστημα και μετά γελούσα απίστευτα και με το καθετί, δεν με είχε ξαναδεί να γελάω ποτέ έτσι ξανά μέσα στα 17 χρόνια που είμασταν μαζί.
Βέβαια είχα και εγώ τα δικά μου όπλα στη φαρέτρα μου όχι μόνο εσύ, εκτός από τους γιατρούς μου που πλεόν είχα γίνει το αγαπημένο τους παιδί, μια που τα πάντα τα αντιμετώπιζα με χαμόγελο, είχα κοντά μου την οικογένειά μου, τον σύντροφό μου να με ηρεμεί στα δύσκολα με μια μεγάλη αγκαλιά, τα αδέρφια μου, ο ένας από τους δύο μου αδερφούς ο παράτησε τα πάντα στην Ελλάδα νοσηλευτής γαρ, για να έρθει στη Σουηδία με την γυναίκα του και να με βοηθήσει, τα ανήψια μου που με το γέλιο τους και την παιδική τους αφέλεια που έδωσαν ζωή, μέσα από την δική τους ζωή, μου έδωσαν νόημα να παλαίψω.
Βλέπεις αγαπημένε μου καρκίνε όταν εισβάλλεις απρόσκλητος στη ζωή μας, εισβάλλεις και στη ζωή των αγαπημένων μας που ζούν από κοντά τη σχέση μαζί σου, πιό δύσκολα και με πιό αγωνία από ότι εμείς. Δεν μιλήσαμε ποτέ στα ανήψια μου για την περιπέτειά μου, όμως θέλω ότι και να γίνει να ξέρουν πως η θεία τους είναι ένας δυνατός άνθρωπος, θέλω όταν μεγαλώσουν να διαβάσουν αυτό το κείμενο και να είναι περήφανα για μένα. Δεν ξέρω αν θα είμαι εκεί παρών στους σημαντικούς σταθμούς της ζωής τους, βλέπεις εσύ δεν με αφήνεις να ονειρευτώ, δεν ξέρω αν έφυγες, δεν ξέρω αν θα επιστρέψεις, στη ζωή μου, όμως θέλω να ξέρουν πως οι μεγαλύτερες μάχες δίνονται με πίστη, υπομονή, ελπίδα και χαμόγελο. Πως τα υλικά αγαθά δεν έχουν σημασία παρά μόνο η υγεία είναι σημαντική. Και πώς ακόμα και αν δεν είμαι εκεί θα είμαι πάντα μαζί τους.
Παρέα και ο γάτος μου, ο οποίος δεν ξεκολούσε από δίπλα μου έτρωγε μαζί μου, κοιμόταν μαζί μου, και ανέπνεε μαζί μου. Λές και ήξερε από όταν άρχισε η περιπέτειά μου ήθελε να κοιμάται στο στέρνο μου με τη μουσούδα του χωμένη στο λαιμό μου, αυτός μέτραγε τους παλμούς της καρδιάς μου και εγώ την ανάσα του.
Και οι μέρες πέρναγαν και οι γιατροί αποφάσισαν ότι δεν θα κάνω την τρίτη χημειοθεραπεία του πρώτου κύκλου μια που δεν με έπιανε αλλά θα έκανα 4 από τον δεύτερο κύκλο λίγο πιό δυνατές. Μάλιστα σκέφτηκα, είμαστε δύο δυνατοί αντίπαλοι και τώρα δυναμώνεις τα όπλα σου. Για να δούμε, οι γιατροί μου είπαν ότι το δεύτερο αυτό σετ θα επηρέαζε το ανοσοποιητικό μου σύστημα θα με έκανε πιο ευάλωτη στις ιώσεις και θα μείωνε απίστευτα την αντοχή μου. Για αυτό κλεισμένη στο σπίτι και προσοχή μια κατά τα άλλα ανώδυνη γριπούλα θα μπορούσε να με διαλύσει. Χημειοθεραπεία λοιπόν Παρασκευή, και σπίτι, ήμουν περίεργη να δώ ποιά θα ήταν τα καινούργια συμπτώματα. Σάββατο τίποτε, Κυριακή τίποτε. Δευτέρα με το που ξύπνησα άρχισαν οι πόνοι στα κόκαλά μου ήταν λές και κάποιος έβαζε καρφιά σε όλο μου το κορμί, δεν ξεκινούσαν βέβαια με τη μία δυνατοί ξεκινούσαν σιγά σιγά και κορυφωνόταν, ηρεμούσαν και μετά ξανά από την αρχή για δύο βδομάδες. Κάθε φορά το ίδιο πιό έντονα στην 4 χημειοθεραπεία, πιο πολύ στην 5η.
Φίλε μου δεν παίζεις τίμια σκέφτηκα αυτό είναι χτύπημα κάτω από τη μέση, ο πόνος είναι κάτι που δεν αντέχω στη ζωή μου με τρελαίνει πάντα στους γιατρούς έλεγα κάντε ότι θέλετε αρκεί να μην πονάω, και εσύ με χτυπάς εκεί. Η αλήθεια είναι ότι εφάρμοσα την τακτική της σωματικής υποχώρησης απέναντί σου, όχι όμως της πνευματικής, σε άφησα στο σώμα μου να κάνεις ότι θές αλλά στο μυαλό μου, δεν με επηρέαζες, ονειρευόμουν τη θάλασσα, τα κύματα, έφερνα όμορφες εικόνες στο μυαλό μου από το παρελθόν και με αυτές κοιμόμουν πάντα όμως με παυσίπονα. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως δεν είχα την αντοχή να ανεβαίνω τα 13 σκαλιά της σκάλας για να πηγαίνω να κοιμάμε στην κρεβατοκάμαρα. Ο καναπές του καθιστικού έγινε το κρεβάτι μου, και όταν όλοι πήγαιναν για ύπνο, εγώ έμενα αγκαλιά με τον γάτο μου, να μιλάμε. Δεν με αποχωρήστηκε ούτε εγώ αυτόν ακόμα και τότε. Έπαιρνα δύναμη από το χουχουλιασμά του.
Οι εξετάσεις αίματος έδειξαν ότι χρειάζομε μετάγγιση αίματος έπρεπε να δυναμώσω για να βγάλω και την τελευταία χημειοθεραπεία. Και ένα ωραίο πρωί όλοι μαζί στο νοσοκομείο για να πιώ το αίμα μου, 3 σακούλες, ο αδερφός μου με το αστείο του, βρέ βρυκόλακα το ήπιες όλο; Γέλασα πολύ, όμως πήρα δύναμη, ξανά στο σπίτι πίσω ξανά τα ίδια, σε γενικές γραμμές πήγαινα καλά το δεύτερο σέτ είχε καλύτερα αποτελέσματα από το πρώτο. Παρόλη την ταλαιπωρία. Και μετά περίμενα, περίμενα την τελευταία χημειοθεραπεία μου που θα με ελευθέρωνε από τις θεραπείες και τη στρατιωτική πειθαρχία που ακολουθούσα. Και η τελευταία χημειοθεραπεία ήρθε, καθισμένη στην πολυθρόνα με τα τεράστια γάντια για να κρατούν παγωμένα τα πόδια και τα χέρια οι γιατροί είχαν πεί πώς μπορεί να πέσουν τα νύχια μου οπότε έπρεπε κατά τη διάρκεια των χημειθεραπειών να φοράω τα ειδικά αυτά γάντια, έμοιαζα σαν πιγκουϊνος η αλήθεια είναι. Όμως χαμογελούσα ακόμη και στα δύσκολα χαμογελούσα.
Οι χημειοθεραπείες τελείωσαν με επιτυχία σύμφωνα με τους γιατρούς ένας μήνας ηρεμίας να επανέλθει το σώμα και μετά η επέμβαση. Ναι το στήθος μου έπρεπε να φύγει στη θέση του ο πλαστικός έκανε μια πολύ καλή δουλειά αλλά ούτε αυτό με πτώησε εξακουθούσα να χαμογελώ. Η επέμβαση έδειξε ότι ευτυχώς ήσουν ένας baby καρκίνος, είχες κάνει μια μικρή μετάσταση στους λεμφαδένες, κάποιοι απο αυτούς αφαιρέθηκαν επίσης. Μετά την επέμβαση ξανά ηρεμία για κανέναν μήνα και μετά πάμε για ακτινοβολίες, ένας μήνας περίπου καθημερινή ακτινοβολία, να σου πω την φοβόμουν την ακτινοβολία, νόμιζα ότι θα είχα συμπτώματα ευτυχώς όμως δεν ήταν έτσι. Τέλος και οι ακτινοβολίες τώρα τι;
Τώρα έπρεπε να μαζέψω τα διαλυμένα κομμάτια μου και να μάθω να αγαπάω τον εαυτό μου από την αρχή. Ξαφνικά ήταν λές και είχε ξαναρχίσει ο κόσμος να γυρίζει από την αρχή για μένα, αν και δεν με άφηνες να κάνω σχέδια για το μέλλον μου, με έμαθες να δίνω στην κάθε μέρα ξεχωριστή σημασία την ζούσα απίστευτα, ξαναθυμήθηκα πόσο μου άρεσε να ακούω μουσική να διαβάζω βιβλία να ζώ το τώρα το σήμερα, το αύριο ίσως να μην υπάρχει. Ξαφνικά μπορούσα να αναγνωρίσω τους καρκινοπαθείς δίπλα μου κάποιες φορές μόνο από ένα βλέμμα. Και συνέχιζα να χαμογελάω να γελάω. Μετά απο κάποιο διάστημα αποφάσισα να κάνουμε ένα μεγάλο πάρτι στο σπίτι να γιορτάσουμε την μικρή μας νίκη. Ναι τότε δεν ήξερα νόμισα πως σε νίκησα νόμισα πως πλέον θα έκανα μια ορμονική θεραπεία για 5 χρόνια τις εξετάσεις ρουτίνας κάθε χρόνο και θα ξανασυναντιόμασταν ποτέ ξανά εγώ και εσύ. Όμως εσύ είχες άλλα σχέδια.
Φεβρουάριος 2016 ο σύντροφός μου ο Δημήτρης ένοιωσε κάτι έντονους πόνους στο στομάχι που μας οδήγησε Κυριακή βράδυ στα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου. Δεν ανησυχήσαμε για κάτι μια που οι πόνοι στο στομάχι ήταν σύνηθες και χρόνιο σύμπτωμα για αυτόν. Οι γιατροί του έκαναν τις σχετικές αιματολογικές και λοιπές εξετάσεις. Από τις αιματολογικές εξετάσεις ανακάλυψαν τα λευκά αιμοσφαίρια ανεβασμένα, όπως είπαν ο οργανισμός προσπαθούσε να καταπολεμήσει κάποια λοίμωξη. Επίσης ανακάλυψαν και καρκινικούς δείκτες ανεβασμένους. Μας προετοίμασαν για καρκίνο.
Δεν μπορούσα να μιλήσω δεν πίστευα αυτό που άκουγα μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια εκεί που νόμιζα πως οι δρόμοι μας χώρισαν εισβάλεις ξανά στη ζωή μου και με χτυπάς πάλι κάτω από τη μέση. Και αυτή τη φορά τον δικό μου άνθρωπο που με είχε στηρίξει όλο αυτό το διάστημα που δεν έφυγε στιγμή από δίπλα μου. Ο Δημήτρης έμεινε στο νοσοκομείο όπως ήταν επόμενο για να μεταφερθεί την επόμενη μέρα στην ογκολογική κλινική. Και την επόμενη μέρα οι γιατροί διέγνωσαν μεταστατικό καρκίνο στο συκώτι.
Σειρά του τώρα να ακούει απαθέστατα την γνωμάτευση των γιατρών και εγώ να βουλιάζω σε μια καρέκλα. Κάποιος νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα. Δεν το πίστευα αυτό που άκουγα, οι γιατροί είπαν πως προσπαθούν να βρούν τον αρχικό καρκίνο, την φωλιά σου εκεί που κρύφτηκες και ξεκίνησες τα πάντα. Μας απέκλεισαν πάγκρεας, οστά, κεφάλι, στομάχι, αίμα, νεφρά, προστάτη πέρναμε ανάσα κάθε φορά που μια δύσκολη μορφή απορριπτόταν. Και μετά από 5 μέρες σε ανακαλύψαμε καρκίνος στον δεξιό πνεύμονα ένα τόσο μικρό ογκίδιο που πρόλαβε και έκανε μετάσταση.
Και ξεκινήσαμε ξανά χημειοθεραπείες, στα ίδια γνωστά μας μέρη, και κάπου κάποια στιγμή χαρήκαμε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, και αφού τελειώσαμε τους κύκλους οι εξετάσεις έδειξαν πως η κατάσταση σταθεροποιήθηκε. Χαρήκαμε απίστευτα, είπαμε ναι τώρα συνεχίζουμε να παλεύουμε. Αλλάξαμε σπίτι, καινούργια έπιπλα, οτιδήποτε νέο που δεν μας θύμιζε το παρελθόν και δυνάμωνε την ψυχολογία του Δημήτρη. Ενός ανθρώπου που από την πρώτη στιγμή ήξερε τα πάντα ενός έξυπνου καλοσυνάτου, δυνατού ανθρώπου που υπέμενε τις αβάσταχτες δοκιμασίες που του υπέβαλλες με υπομονή και στωικότητα. Ήταν ήρωας ο άντρας μου, ήταν δυνατός και ας ήξερε πως σύντομα θα τον ήθελες μαζί σου, ακόμη ένας δυνατός πολεμιστής να στελεχώσει τον στρατό σου.
Τρέφεσαι άραγε από την δύναμη των ανθρώπων, των μαχητών, ικανοποιήσε να μας βλέπεις να παλεύουμε αλλά στο τέλος κάποιοι να χάνουν τον αγώνα; Ήταν η πρώτη φορά από το 2013 που σε φοβήθηκα με την δική μου περίπτωση είδα την αρχή ενός καρκίνου με σταθεροποίηση στον Δημήτρη είδα το τέλος το έζησα μαζί του 24 ώρες το 24ωρο, στα φάρμακα που έπρεπε να πέρνει συγκεκριμένες ώρες, στα φαγητά που έπρεπε να τρώει, στην ψυχολογία που έπρεπε να είναι δυνατή για να πολεμάει.
Χριστούγεννα του 2016 στόλισα το σπίτι όπως πάντα, έτσι όπως άρεσε στον Δημήτρη του έφτιαξα την αγαπημένη του γαλοπούλα, αλλάξαμε τα δώρα μας, κοιταζόμασταν γνωρίζοντας πως ίσως να ήταν τα τελευταία μας χριστούγεννα μαζί, εγώ δεν μπορούσα, δεν μπορώ να το δεχτώ ακόμη και τώρα 7 μήνες μετά. Ο Δημήτρης έμμεσα με προετοίμαζε για την ζωή μου μετά, ποιούς ανθρώπους να εμπιστεύομαι, τι θα κάνω με τις ετερείες κλπ κλπ. Δεν ήθελα να ακούω τίποτε από όλα αυτά, είχα βάλει ασπίδα μπροστά από τον άντρα μου τον εαυτό μου, πίστευα πως ήμουν αρκετά δυνατή αφού σε νίκησα μια φορά θα μπορούσα να το κάνω και τώρα. Εσύ ήθελες μαζί σου τον Δημήτρη, μαζί σου στο μεγάλο ταξίδι, εγώ αγωνιζόμουν να τον κρατήσω μαζί μου στη ζωή.
«Είσαι πολύ εγωίστρια», μου είπε ο Δημήτρης ένα απόγευμα στο αγαπημένο μας παγκάκι βλέποντας την λίμνη, και πίνοντας τον καπουτσίνο μας. Τον ρώτησα γιατί το λέει αυτό; Γιατί μου λέει πρέπει να κερδίζεις όλες τις μάχες; Γιατί να μην τις κερδίζω του είπα ή τουλάχιστον να προσπαθήσω να τις κερδίσω. Μαζί σου του είπα μπορώ να κερδίσω όλες τις μάχες. Μόνο να είμαστε μαζί. Με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα που έπερνε πάντα όταν ήθελε να μου ανακοινώσει κάτι σοβαρό, δυστυχώς μου είπε, αυτή την μάχη δεν θα την κερδίσουμε. Δεν ήξερα τι να πω χάθηκε ο κόσμος κάτω από τα πόδια μου. Σηκώθηκα από το παγκάκι ποιό αποφασισμένη από ποτέ να αποδείξω ότι αυτή τη μάχη θα την κερδίζαμε.
Και κάπου τον Ιανουάριο 2017 να πηγαίνουμε έκτακτα στο νοσοκομείο γιατί το πνευμόνι είχε μαζέψει νερό, ενάμισι λίτρο, βγάλανε οι γιατροί εκείνη την μέρα και αναρρωτιόταν πως μπορούσε να αναπνέει καλά.
Ο Δημήτρης άρχισε ήδη να τρέφεται τις τελευταίες βδομάδες από έτοιμες σακούλες που ερχόταν και του έβαζαν οι νοσοκόμες στο σπίτι, ένοιωθε πιό αδύναμος και ήθελε βοήθεια ακόμη και στα πιό απλά καθημερινά πράγματα. Όμως όσο και να προσπάθησες αγαπητέ μου καρκίνε να τον κάνεις άσχημο στα μάτια μου εγώ είχα πάντα την εικόνα του άντρα που ερωτεύτηκα αγάπησα και έμεινα μαζί του 17 χρόνια.
Αρχές Φεβρουαρίου κρίθηκε αναγκαία η εισαγωγή του στο νοσοκομείο της περιοχής για καλύτερη ιατρική φροντίδα, εκεί και εγώ μαζί του, να του κρατάω το χέρι να κοιμάμε εκεί κάθε βράδυ για να τον βοηθάω με τις ανάγκες του να του κάνω παρέα να μιλάμε να συζητάμε όπως παλιά. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες είχαν εντυπωσιαστεί από την δύναμή μας. Ήξεραν ότι το τέλος πλησίαζε εγώ δεν μπορούσα να το δεχτώ, δεν μπορώ να το δεχτώ.
26 Φεβρουαρίου μια μέρα πρίν τα γενέθλια μου 04:20 τα ξημερώματα τον πήρες μαζί σου. Ήξερε ότι έπρεπε να φύγει να πάει στο φώς το είχαμε συζητήσει 4 μέρες πρίν, δεν μπορούσα να τον βλέπω να τον ταλαιπωρείς άλλο και ήξερα πως πάλευε για μένα και για την κόρη του από τον πρώτο του γάμο. Με νίκησες για μια ακόμη φορά καρκίνε, και αυτή τη φορά πήρες μαζί σου την μισή μου ψυχή και πως μπορεί ένα σώμα να περπατάει με μισή ψυχή. Είναι συγκλονιστική και με μεγαλοπρέπεια η στιγμή που φεύγει ένας άνθρωπος για το ταξίδι στο φώς, ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι υλικά αγαθά δεν έχουν αξία, και ότι όλα τα ασήμαντα μέχρι τότε αποτελούν τη σημαντικότητα.
Χιόνιζε απίστευτα εκείνη την μέρα και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο να και ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια στο ραδιόφωνο. I will always love you. Μήνυμα από τον Δημήτρη, ναι μήνυμα δικό του, πάντα μιλάγαμε μεταξύ μας με τραγούδια. Ήρθα στο σπίτι, ένα σπίτι άδειο χωρίς αυτόν που μου στέρησες, και όμως τα πράγματά του εκεί στην ίδια θέση όπως τα είχε αφήσει. Και ακόμη στην ίδια θέση περιμένωντάς τον να γυρίσει. Πάντα έβρισκε τρόπους ο Δημήτρης να είμαστε μαζί έτσι και τώρα πιστεύω πως θα βρεί έναν τρόπο. Γιατί καρκίνε μου μπορεί να διαλύεις τα σώματα τις ψυχές όμως των ανθρώπων δεν μπορείς. Είναι μαζί επικοινωνούν με έναν δικό τους τρόπο που εκεί ακόμη δεν κατάφερες να εισβάλλεις.
Τα υπόλοιπα είναι για την ιστορία. 7 μήνες μετά από εκείνο το χιονισμένο πρωϊνό κάπου νομίζω ότι η οργή και ο θυμός μου για σένα έχει καταλαγιάσει, μπορώ να σε δώ σαν τον συνοδοιπόρο μου, έναν ικανό αντίπαλο που μου στέρησε ότι πιο αγαπημένο είχα αλλά με έμαθε και τα πιο σημαντικά πράγματα. Τώρα πλέον κάνω πάντα αυτά που ικανοποιούν εμένα, δίνω προτεραιότητα στα σημαντικά και όχι στα ασήμαντα, κρατάω δίπλα μου ανθρώπους που με κάνουν ευτυχισμένη γιατί η αγάπη τους είναι η δύναμή μου, με προσέχω με νταντεύω, δεν έχω χρόνο για να σπαταλάω σε κουραστικές και ψυχοφθόρες καταστάσεις, σε σχέσεις χωρίς νόημα και ουσία. Ζώ για την ανατολή του ήλιου και το ηλιοβασίλεμα. Μέσα από την αδυναμία μου με έμαθες να είμαι πιο ΔΥΝΑΤΗ. ΖΩ για το τώρα το σήμερα, δεν θέλω να αφήνω τίποτε για αύριο. Με έμαθες καρκίνε μου ότι η ζωή είναι μια ΑΝΑΣΑ. Και για αυτό σε ευχαριστώ!!!!!!!!
Αλλά μεταξύ μας να σου πω ένα μυστικό, ότι και αν έχεις κάνει εγώ………………………..
ΑΚΟΜΗ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
δείτε εδώ:
