Η κυρία Θεοδώρα Παπαδοπούλου με τον σύζυγό της διατηρούσαν καφενείο.
«Πριν από ακριβώς δεκαεπτά χρόνια έχασα τον σύζυγό μου από καρκίνο. Έναν χρόνο αργότερα, και ενώ είχα περάσει ήδη την ταλαιπωρία με τον άνδρα μου, μου παρουσιάστηκε καρκίνος στο στήθος που έκανε μετάσταση στα οστά και στο συκώτι. Η καθημερινότητά μου, φυσικά, άλλαξε προς το χειρότερο. Είναι δύσκολο να περιγράψεις το συναίσθημα του να ζεις με ένα διαρκές άγχος για την επόμενη μέρα.
Φοβάσαι και σκέφτεσαι μήπως έγινε μια νέα μετάσταση. Βέβαια, δεν ντρέπομαι να πω ότι έχω καρκίνο και πολλές φορές το λέω και στις φίλες μου, οι οποίες με τον παραμικρό πόνο συνοφρυώνονται και αναρωτιούνται: «Λες να έχω από ‘κείνο»; Δεν έχουν τη δύναμη να αναφέρουν τη συγκεκριμένη ασθένεια. Κοιμάμαι, ξυπνάω και οι σκέψεις μου είναι στο καρκίνο.
Αν δεν έχεις τη δύναμη και το πείσμα να λες ότι θέλεις να συνεχίσεις να ζεις, δεν μπορείς να παλέψεις. Ως χαρακτήρας έχω επιλέξει να κάνω διάφορες δραστηριότητες: συμμετέχω σε χορωδία ή στον Σύλλογο Μικρασιατών για να δίνω χρώμα στη ζωή μου. Με κάνουν να ξεχνιέμαι. Το κυριότερο, δεν απομονώνομαι. Διώχνω τη μοναξιά.
Το λέω σε όλους, είναι λάθος να μην κάνουμε προληπτικές εξετάσεις. Προφανώς, δεν είναι εύκολο να μαθαίνεις ότι έχεις καρκίνο, αλλά πώς θα το αντιμετωπίσεις, αν δεν γνωρίζεις την ύπαρξή του;
Την ημέρα που έμαθα ότι πάσχω από καρκίνο δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ο άντρας μου είχε λίγους μήνες που είχε φύγει από τη ζωή και η κόρη μου ήταν έγκυος. Δεν είπα σε κανέναν τίποτα, ετοίμασα πρόχειρα μια πλαστική τσάντα και πήγα στο νοσοκομείο. Όταν με εξέτασαν, μου ανακοίνωσαν ότι έπρεπε άμεσα να μου κόψουν το στήθος. Έτυχε εκείνη τη στιγμή να μου τηλεφωνήσει ο γιος μου, που είναι παντρεμένος και ζει στην Κύπρο. Με ρώτησε πού ήμουν και του απάντησα «στο νοσοκομείο». Του είπα την αλήθεια και μου ζήτησε να πάω στην Κύπρο.
Είπα στους γιατρούς ότι δεν ήμουν έτοιμη ψυχολογικά, υπέγραψα για να φύγω από το νοσοκομείο με δική μου ευθύνη και ταξίδεψα για Κύπρο. Οφείλω να πω ότι τα νοσοκομεία στην Κύπρο είναι πολύ καλά και ότι η περίθαλψη εκεί είναι εξαιρετική. Σκεφθείτε ότι μέσα στο νοσοκομείο με επισκέφθηκε μια κοινωνική λειτουργός η οποία με ρώτησε για την οικονομική μου δυνατότητα.
Την επόμενη μέρα μού έστειλαν χρήματα γιατί θεώρησαν ότι δεν ήταν αρκετά αυτά που είχα προκειμένου να καλύψω τα έξοδα που απαιτούνταν. Στην Ελλάδα σε κοιτούν κατευθείαν στην τσέπη και μόνο ζητούν. Στην Κύπρο, αντί να σου παίρνουν, σου δίνουν κιόλας.
Από δω και πέρα, σκέφτομαι ότι έχω παιδιά, εγγόνια και κάθε μέρα παλεύω και λέω στον εαυτό μου: όσο μπορείς, ζήσε λίγο ακόμη.
Το πιο σημαντικό στη ζωή μας είναι η υγεία. Ούτε τα σπίτια, ούτε τα χρήματα. Όλα αυτά είναι άχρηστα. Και κάθε φορά που εύχομαι να έχω την υγεία μου, το εννοώ. Και να θυμάστε ότι μόνο το σήμερα αξίζει. Γι’ αύριο βλέπουμε».
