Είναι ο πόλεμος με τον καρκίνο σταδίου 4 ένας χαμένος αγώνας; ΠΟΤΕ!!! Γιατί όπως λένε οι γιατροί από τα μεγαλύτερα αντικαρκινικά ιδρύματα παγκοσμίως έχουν δει «τρελά» πράγματα ακόμη και σε απέλπιδες περιπτώσεις.
Στον πατέρα μου διαγνώστηκε ότι έπασχε από καρκίνο του στομάχου και μάλιστα του αφαιρέθηκε με εγχείρηση όλο το στομάχι με αποτέλεσμα να μην φάει ποτέ για το υπόλοιπο διάστημα της ζωής του. Πρόγνωση: το πολύ δύο τρεις μήνες ζωής… Άρα τι κάνεις σταματάς τον αγώνα; ΠΟΤΕ. Απλά αλλάζεις τους κανόνες του παιχνιδιού. Ο καρκίνος επιβάλει τους δικούς του και ο καρκινοπαθής και η άμεση οικογένεια του τους δικούς του!
Η οικογένεια μου αποτελείτο από τους δύο γονείς και δύο γιους. Ο αδελφός μου ζούσε στο εξωτερικό έτσι το μεγαλύτερο βάρος έπεσε στην μητέρα μου και εμένα. Είχαμε το «κακό» να είμαστε μια δεμένη οικογένεια, να ζούμε ο ένας για τον άλλο και ο πατέρας μας που αρρώστησε να είναι μια τεράστια προσωπικότητα με γνώσεις, ήθος, και πάνω από όλα πίστη στον Θεό. Οπότε είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον καρκίνο αλλά και την επερχόμενη απώλεια του δικού μας ανθρώπου. Και τι ανθρώπου…
Ο πατέρα μας επέλεξε να μην περάσει το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης ζωής του στο νοσοκομείο. Μας παρακάλεσε αν είναι δυνατόν να μείνει στο σπίτι. Και αυτό κάναμε με την μητέρα μου. Του δώσαμε όση αγάπη είχαμε μέσα μας, κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες και όταν τελείωσαν όλα και καμιά φορά συζητούσαμε με την μητέρα μου τι κάναμε και πως το κάναμε… απορούσαμε πως βρήκαμε όλη αυτή την δύναμη.
Ο πατέρας μου επέλεξε να μην μιλάμε για τον καρκίνο. Προτιμούσε να αστειευόμαστε, δεν μιλούσε για τον θάνατο, αλλά για όλα τα ωραία πράγματα που ζήσαμε ως οικογένεια. Ακόμη και τις δύσκολες στιγμές που περάσαμε ως άνθρωποι, ως οικογένεια γιατί στην ζωή δεν έρχονται όλα ρόδινα. Και όταν έφθασε στο σημείο που δεν είχε καν την δύναμη να μιλήσει, του μιλούσαμε συνεχώς εμείς για ωραία πράγματα ή κάνοντας αστεία του τύπου ότι μας έχει φάει με την πολυλογία του!!!
Κάτω από τραγικές συνθήκες νικήσαμε τον καρκίνο γιατί δεν του επιτρέψαμε να μας πάρει την αγάπη του ενός για τον άλλο. Μείναμε μια δεμένη οικογένεια μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν του επιτρέψαμε του καρκίνου να μας πάρει τίποτα άλλο νωρίτερο πριν πάρει κοντά του ο Θεός την ψυχή του πατέρα μας. Φροντίσαμε να μην του λείπει τίποτα και όταν λέμε τίποτα μην πάει το μυαλό σε πολυτέλειες και τίποτα ανάλογο. Ο πατέρας μου λόγω και της δουλειάς του ήταν πάντα πολύ προσεκτικά ντυμένος, περιποιημένος, με τις κολόνιες του και τα παρόμοια. Μάλιστα λόγω και της προσωπικότητας του έλεγαν πολύ ότι όπου πήγαινε έτριζε το δάπεδο… Τόσο καλά λόγια έλεγαν για εκείνον.
Όσο μυστήριο έχει η γέννηση άλλο τόσο και ακόμη μεγαλύτερο έχει ο θάνατος. Γιατί για τον θάνατο δεν ξέρουμε τίποτα! Εγώ από την εμπειρία με τον πατέρα μου έμαθα ότι σίγουρα υπάρχει συνέχεια… Ο πατέρας μου το μόνο πράγμα που ζήτησε από τον Κύριο ήταν να μην χάσει το μυαλό του. Είχε τεράστιες γνώσεις, ήταν άνθρωπος των γραμμάτων, και το μυαλό του ήταν ότι σπουδαιότερο για εκείνον.
Τρεις φορές λίγο πριν τον θάνατο του είχε «οράματα» (δεν ξέρω πώς αλλιώς να τα χαρακτηρίσω) όπου έβλεπε ένα εκπληκτικό μέρος και έλεγε «πω πω τι ωραία που είναι»… Τον ερώτησα και τις τρεις φορές τι βλέπεις μπαμπά αλλά μετά από αυτό που έβλεπε σταματούσε να μας μιλά για μία δύο ώρες. Σαν να μην ήθελε να μιλήσουμε για αυτά που είδε…
Την ημέρα που έφυγε από την ζωή έκανε δύο πράγματα. Πρώτον έστειλε την μητέρα μου στο κομμωτήριο γιατί είμαστε και οι δυο μας τρία μερόνυχτα άυπνοι, σχεδόν νηστικοί από αυτά που αντιμετωπίζαμε με τον πατέρα μου, και δεν ήθελε να την βλέπει έτσι. Της είπε: έχεις γίνει χειρότερη και από κατσίκα. Να πας να φτιαχτείς»… Η μητέρα μου δεν ήθελε.. Της είπα στο ζήτησε ο μπαμπάς θα το κάνεις. Με το ζόρι την έστειλα με ταξί, τα είχα κανονίσει όλα, και επέστρεψε πίσω στο σπίτι το ταχύτερο δυνατό. Την φίλησε, της είπε είσαι η βασίλισσα μου… Ίσως να ήθελε με αυτόν τον τρόπο να της πει πως θα ζεις και μετά τον θάνατο μου. Με αξιοπρέπεια και να είσαι κυρία όπως ήσουν μια ζωή…
Μετά άρχισε να λέει ο πατέρας μου: Κάποιος λείπει από το σπίτι… κάποιος λείπει από το σπίτι… Του απάντησα μόνο ο Σ…., ο αδελφός μου που ήταν στο εξωτερικό… Να τον πάρω τηλέφωνο; Ναι μου απάντησε… Τον πήρα 30 φορές τηλέφωνο. Στο γραφείο του… Δεν ήταν εκεί… Στο τηλέφωνο της γραμματέως του…. Ήταν με άδεια… Στο κινητό του που το είχε πάντα μαζί του… Εκ των υστέρων έμαθα ότι εκείνη την ημέρα «περιέργως» είχε αδειάσει η μπαταρία χωρίς να μιλήσει τόσο και το είχε αφήσει στο γραφείο του να φορτίσει.. Πήρα ακόμη και έναν Ιταλό φίλο του και συνάδελφο του και τελικά δεν απαντούσε ούτε εκείνος… Απελπίστηκα και σταμάτησα γιατί εν τω μεταξύ άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τον πατέρα μου….
Ο Θεός προφανώς δεν ήθελε να μιλήσει εκείνη την ημέρα ο πατέρας μου με τον αδελφό μου!!! Κάποιος θα πει ότι είναι τρελό αυτό που γράφω. Όχι δεν είναι τρελό γιατί 40 ημέρες μετά τον θάνατο του πατέρα μας διαγνώστηκε ότι έπασχε από την χειρότερη μορφή καρκίνου του στομάχου ο αδελφός μου!!! Ένας άνθρωπος που έκανε τσεκ απ κάθε χρόνο, έτρεχε 8 χιλιόμετρα την ημέρα, δεν έπινε, δεν κάπνιζε… Του είπε λοιπόν ο ογκολόγος «κύριε μου έχετε 3 μήνες ζωής και κοιτάξτε να τακτοποιήσετε τις υποθέσεις σας»….
Θα κλείσω δε με κάτι άλλο. Ο πατέρας μου, μου είχε αδυναμία. Και 4-5 μήνες πριν φύγει από την ζωή ενώ οι γιατροί του μας είχαν πει ότι έχει μόνο τρεις μήνες ζωής, έλεγα σε όλους ότι ο πατέρας μου θα φύγει την ημέρα των γενεθλίων μου. Μάλιστα ο πνευματικός μας με «μάλωσε» λέγοντας μου ότι αυτά τα λένε οι γυναικούλες!!! Δεν επιτρέπεται εσύ να λες τέτοια πράγματα. Εξήγησα λοιπόν ότι ο μόνος λόγος που το έλεγα ήταν γιατί πίστευα ότι θα φύγει ο πατέρας μου μια ημερομηνία που δεν θα μπορέσω να ξεχάσω ποτέ!!! Τελικά έφυγε την επομένη των γενεθλίων μου αφού με ρώτησε πρώτα πολλές φορές την ημέρα εκείνη «αν ήταν σήμερα τα γενέθλια μου»… Και έτσι και δεν μου «χάλασε» την ημέρα των γενεθλίων μου και φυσικά δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου το πότε έφυγε…
Για τον αδελφό θα γράψω ίσως μια άλλη φορά, γιατί εκεί υπάρχουν άλλα διδάγματα, αλλά αυτό που θέλω να μείνει σε όλους που διαβάζουν το κείμενο μου είναι ότι έχουμε μέσα μας τεράστια δύναμη και ειδικά οι καρκινοπαθείς.
Δεν είπε ΜΙΑ φορά ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ μου σε εμένα ο πατέρας μου… Δεν διαμαρτυρήθηκε μία φορά που ήταν κατάκοιτος, ανήμπορος, αδύναμος για το κάθε τι… Γιατί είχε το μυαλό του… Τελικά η πίστη στον Θεό, η αγάπη και η οικογενειακή ζεστασιά είναι το μεγαλύτερο φάρμακο. Ίσως για αυτό και οι 3 μήνες των γιατρών έγιναν 6 τελικά! Και επειδή καλώς ή κακώς, σε κάθε ασθένεια δεν μπορούν να ζήσουν όλοι, είναι τεράστιο πράγμα να φύγει κάποιος από την ζωή χωρίς ΒΑΡΟΣ στην ψυχή του… ήρεμος και ήσυχος… Να φύγει ευτυχισμένος από αυτή την ζωή… Και αυτό έχουμε καθήκον να κάνουμε όλοι στους δικούς μας ανθρώπους… Ακόμη και στον εχθρό μας..
