Καρκίνος… πίστη και αγάπη χρειάζεται ο καρκίνος, πόσες λέξεις, σκέψεις όταν πρέπει να παλέψεις με το θεριό.
Καλοκαίρι 2015… η αγαπημένη μου, ξέγνοιαστη εποχή όμως κάτι μέσα μου με έτρωγε πως δε θα είναι το ίδιο και ο φόβος-ανησυχία επαληθεύτηκε στις 20 Σεπτεμβρίου.
Ο Γιώργος μου 36χρονων τότε παλληκάρι χάνει την όρεξη του για φαγητό και νιώθει συνεχώς αδύναμος και καταβεβλημένος, εξετάσεις, γαστροσκόπηση, όλα δείχνουν ικανοποιητικά, βγαίνοντας ο γιατρός όμως απ ‘ την κολποσκόπηση ξεστομίζει το κακό και νιώθεις μονομιάς πως σταμάτα η αναπνοή σου και χάνεσαι.
Αυτό βέβαια για ελάχιστο, δεν έχεις επιλογή, αυτοχαστουκίζεσαι και λες τώρα θα τρέξω, θα ματώσω, θα πονέσω αλλά έτσι θα νικήσω, το χρωστώ πρώτα στο αίμα μου, στον αδελφό μου, στα νιάτα του και ύστερα στη μητέρα μας, πόσο να αντέξει και αυτή η ηρωίδα μας, που απ’ τα τριάντα της χρόνια μας μεγάλωσε μόνη της!
Στην αρχή αποφασίσαμε να μην πούμε όλη την αλήθεια, να κάνουμε πρώτα το χειρουργείο και βλέπουμε…νομίζαμε πως κάτι τέτοιο θα επιβάρυνε την ψυχολογία του, πόσο κουτές Θεέ μου!
Να φύγουμε απ’ τη μικρή μας πόλη, να πάμε στην Αθήνα, να βρούμε τον καλύτερο γιατρό για την περίπτωση στο παχύ έντερο και αφού κανονίζεται η επέμβαση περιμένεις τα μαντάτα….
«Το παιδί είναι γεμάτο, θα πεθάνει» σου λένε και εκεί γυρίζει το μυαλό σου ανάποδες στροφές!Ναι είσαι επιστήμονας, αλλά πάνω απ’ το Θεό και τη θέληση-πείσμα για ζωή του Γιώργου στα ματιά μου φαντάζεις ελάχιστος!
Το παιδί μας εδώ και δυο χρόνια παλεύει καθημερινά, το βλέπω πως πολλές φορές υποφέρει και βασανίζεται όμως δίνει μάχη και αγώνα δε μπορεί κανείς τους να μου το αμφισβητήσει.
Και αν πολλές φορές λυγίζω και τρέχουν τα μάτια μου ποτάμι πάλι το ίδιο θα σκεφτώ…. Ο Θεός είναι μεγάλος και ο Γιώργος μου ήρωας και μαχητής!!!!
Σ’ ευχαριστώ αίμα μου, αδελφέ μου, ζωή μου, σ’ αγαπώ και μόνο περήφανη για σένα ήμουν, είμαι και θα είμαι…
Η αδερφή σου Φωτεινή …
