Χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία παραθέσω κι εγώ την δύσκολη εμπειρία που βίωσα με την περιπέτεια του μπαμπά μου…. Μάρτιος του 2016….το τηλέφωνο χτυπάει βράδυ μαμά μου στην άλλη γραμμή.
-Αύριο φεύγουμε για Αθήνα, θα μπούμε στο Σισμανόγλειο να κάνει κάτι εξετάσεις ο πατέρας σου… Ξαφνικά με έπιασε κρύος ιδρώτας …δεν το περίμενα ήταν αναπάντεχο …
-Γιατί τι συμβαίνει ρώτησα …
-Κάτι φάνηκε στους πνεύμονες του μπαμπά…Πρέπει να κάνει εξετάσεις…
31 Μαρτίου κάνει εισαγωγή στο νοσοκομείο …Ξεκίνησαν όλα τα απαραίτητα …εξετάσεις …παραεξετάσεις …και φτάνουν στην πιο σημαντική… Βρογχοσκόπηση …Από την βιοψία θα ξεκαθάριζαν όλα…. Πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα Αθήνα …δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω μόνη την μαμά μου.
Έρχεται η στιγμή που μας καλεί ο γιατρός που τον είχε αναλάβει στο γραφείο του..στην πιο δύσκολη ανακοίνωση …Και το πόρισμα της βιοψίας ….Καρκίνος του πνεύμονα… Μη μικροκυτταρικού τύπου στο 4ο στάδιο… Με μετάσταση στο ήπαρ…
Παγώσαμε…. για λίγα λεπτά νιώσαμε πως άνοιγε η γη και μας κατάπινε… Νιώσαμε και εγώ και η μαμά μου πως ζούσαμε ένα πραγματικό εφιάλτη… Και τώρα τι κάνουμε; …
-Πρέπει να ξεκινήσει άμεσα χημειοθεραπείες … Παρηγοριτική θεραπεία …για να δώσουν όση παράταση ζωής γινόταν…
Στον μπαμπά μου δεν τολμήσαμε να πούμε την αλήθεια… Μόνο μέσες άκρες… αν και ξέρω από το βλέμμα του και μόνο ότι το είχε καταλάβει από την πρώτη στιγμή…
Ξεκινώντας τις χημειοθεραπείες προσπαθήσαμε όλοι μας να του δίνουμε θάρρος… λέγοντας του πως όλα θα πάνε καλά και να έχει πίστη στο Θεό… Ο πρώτος καιρός ήταν δύσκολος για εκείνον. Μέχρι να συνειδητοποιήσει ακριβώς τι είχε συμβεί πέρασε από πολλά στάδια. Και μια μέρα ο μπαμπάς μου έγινε ένας άλλος άνθρωπος, γεμάτος αισιοδοξία.
Να σας πω ότι όσο καιρό υποβλήθηκε σε θεραπείες δεν πέσαν ούτε τα μαλλιά του, ούτε έχασε την όρεξη του, ούτε παρενέργειες είχε, σαν να μην τις έκανε ένα πράγμα.
Και όταν γύριζε από Αθήνα την επόμενη μέρα κάθε πρωί έβγαινε στο αγαπημένο του μέρος να πιεί τον καφέ του παρέα με τους φίλους του…. Βρισκόμουν κοντά του όσο το δυνατόν περισσότερο καιρό μπορούσα, ήθελα να ρουφήξω κάθε στιγμή μαζί του. Να του λέω συνεχώς πόσο πολύ τον αγαπάω. Ήθελα, ένιωθα την ανάγκη να του το λέω, κάθε στιγμή.
Πολλές οι συζητήσεις που κάναμε, το πάλευε, μέρα με την μέρα μας έδειχνε πόσο μεγάλος μαχητής ήταν.
Δεν άφησε ούτε μέρα να τον βάλει κάτω αυτό το θηρίο. Και μένα με έκανε τόσο περήφανη. Γιατί λέω δεν μπορεί, θα τα καταφέρει ακόμη και αν οι γιατροί δεν έδωσαν καμία ελπίδα από την πρώτη στιγμή.
Λέω δεν μπορεί, ο δικός μου ήρωας, ο μπαμπάς μου θα βγει νικητής! Ούτε στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό πως κάτι θα πάει στραβά.
Οι εξετάσεις του έβγαιναν καλές, οι όγκοι με τις θεραπείες είχαν μαζευτεί…Και ελπίζαμε σε ένα θαύμα… Τελειώνοντας τις θεραπείες …μπήκαμε σε περίοδο αναμονής… Και έδειχναν τα πράγματα πως όντως πήγαιναν καλά….
Δεκέμβριο του 2016 και με την αγωνία μας να έχει φτάσει ως τον Θεό… από τις εξετάσεις που του έκαναν τα πράγματα δεν φάνηκαν πάλι καλά… το θηρίο είχε ξεκινήσει πάλι να κάνει την δουλειά του…
Απογοήτευση στα μάτια μας, πίκρα, αυτά τα αμέτρητα γιατί. Χωρίς να χάσουμε την πίστη μας και με ψηλά το κεφάλι είπαμε μπόρα είναι θα την περάσουμε και αυτή και όλα θα στρώσουν πάλι.
Ξεκίνησε 3μηνη θεραπεία στο σπίτι. Πάλι μέσα από τις εξετάσεις που έκανε έδειχνε πως ηρεμούσε μέσα του. Τέτοια αξιοπρέπεια σε άνθρωπο δεν ξανά είχα δεί, σκέφτηκα από μέσα μου.
-Θεέ μου πόσο τον καμαρώνω… Εγώ δεν ξέρω αν θα είχα την δύναμη να το πολεμήσω έτσι… Να έχω τόση αισιοδοξία και θάρρος…Και έτσι ήταν ο μπαμπάς μου… αξιοπρεπής μέχρι το τέλος…
Πάσχα 2017, τότε ξεκίνησε μια δύσκολη και όπως τελικά φάνηκε, μια άνιση μάχη. Τελευταία εισαγωγή του στο νοσοκομείο λίγο μετά το Πάσχα. Οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια, ότι ήταν να κάνουμε το κάναμε, ήταν τα λόγια τους.
Γύρισε στο σπίτι, μέρα με τη μέρα η κατάσταση του χειροτέρευε. Εγώ δεν έχανα την πίστη μου, μπορεί να ακούγεται λίγο τρελό, όμως περίμενα για ένα θαύμα.
Δεν κράτησε πολύ όμως το μαρτύριο του 23 Μάιου 2017…Ο μπαμπάς μου είχε γίνει ένα με τους αγγέλους εκεί ψηλά….
Μέσα από αυτή την εμπειρία, αναθεώρησα πολλά μέσα μου. Έπαψα να σκέφτομαι με τον τρόπο όπου σκεφτόμουν. Προσπάθησα να γίνω και προσπαθώ ακόμη, καλύτερος άνθρωπος, να μην θεωρώ τίποτε και κανέναν δεδομένο, να χαίρομαι κάθε στιγμή και κάθε λεπτό με τους δικούς μου ανθρώπους, γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη! Δεν ξέρεις τι μπορεί να ξημερώσει. Δυστυχώς όμως πρέπει να ζήσεις κάτι τόσο δύσκολο για να αλλάξεις και προς το καλύτερο σαν άνθρωπος.
Δεν αδικώ όσους ίσως δεν καταλάβουν τα λόγια μου, όμως να ξέρετε ο πόνος σε αλλάζει, σε ωριμάζει, σε κάνει άλλον άνθρωπο. Και εμένα με βοηθάει καθημερινά να εξελιχθώ, ο δικός μου άγγελος, που βρίσκεται εκεί ψηλά, ο ήρωας μου….
Να αγαπάτε τους ανθρώπους σας και να τους το λέτε, μπορεί να έρθει μια μέρα και να είναι αργά. Να δείχνετε με πράξεις πόσο πολύ τους νοιάζεστε. Να έχετε πάντα Υγεία. Το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο αγαθό….
Ευχαριστώ το Win Cancer για την φιλοξενία.
