Γεια σας και από μένα. Με λένε Ξένια και θα μοιραστώ μαζί σας και την δική μου ιστορία.
Ήταν Οκτώβριος 2000 ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδάκι μου, το πρώτο ήταν έξι μηνών όταν ο μπαμπάς μου παραπονέθηκε ότι του πονάει το δάχτυλο του ποδιού του. Πήγαμε στο νοσοκομείο του Βόλου αλλά επειδή περιμέναμε ώρες και ο μπαμπάς μου δεν είναι απ’ τους ανθρώπους που τα έχουν καλά με τους γιατρούς φύγαμε.
Απέναντι απ το σπίτι μας έμενε παθολόγος, πήγαμε και του είπαμε τι συμβαίνει. Μας έδωσε αιματολογικές εξετάσεις τις οποίες κάναμε σε φίλη μικροβιολόγο. Όταν πήγα να πάρω τα αποτελέσματα μου λέει διστακτικά :
–Ξένια να πάτε σε έναν αιματολόγο. Το μυαλό μου ούτε καν πήγαινε τι μπορεί να συμβαίνει μέχρι που έμαθα ότι είναι λευχαιμία.
Έφυγε η γη κάτω απ τα πόδια μου. Δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο παρά μόνο να βρούμε κάποιο καλό γιατρό. Πήγαμε στην Αθήνα και μετά από πολλές εξετάσεις τον Ιανουάριο του 2001 τα αποτελέσματα έδειξαν χρόνια λεμφοκυτταρική λευχαιμία.
Δοξάζω το Θεό γιατί ο γιατρός μας είπε πως αυτές οι περιπτώσεις εξελίσσονται πολύ αργά. Έρχεται Ιούλιος κ έχω μπει στο μήνα μου όταν η μαμά μου, μου παραπονέθηκε ότι πονάει το χέρι της και ότι είχε κάτι στο στήθος. Είχα ραντεβού με τον γυναικολόγο μου όταν του το είπα μου λέει φώναξε την μέσα να την εξετάσω.
Δεν μου είπε τίποτα. Κανονίζουμε ημέρα για να γεννήσω με πρόκληση. Μπήκα στο νοσοκομείο και με ετοίμασαν, οι πόνοι άρχισαν. Κάποια στιγμή η μαία φίλη μου, μου λέει
-Ξενουλα φεύγω έχω μια δουλεία και επιστρέφω.
-Μην αργήσεις της λέω σε θέλω όταν γεννάω.
Έτσι κ έγινε. Με πρόλαβε και γέννησα ένα υγιέστατο κοριτσάκι δεν ήξερα όμως ότι με περίμενε μεγάλη έκπληξη. Όταν πήγα στο δωμάτιό μου ήρθε ο γιατρός μου και μου είπε πως η μαμά μου είχε καρκίνο τρίτου βαθμού στο στήθος.
Τα συναισθήματα μπερδεμένα δεν μπορούσα καν να χαρώ για το μωρό μου. Έπρεπε να χειρουργηθεί το συντομότερο. Το χειρουργείο έγινε τον Αύγουστο με ολική μαστεκτομή και αφαίρεση 17 λεμφαδένων που όμως ήταν καθαροί. Μας είπαν πως η πενταετία είναι δύσκολη αν την περάσουμε δεν θα υπάρχει πρόβλημα.
Τα πρώτα χρόνια ήταν άριστη η κατάσταση της. Μετά από οκτώ χρόνια κάτι δεν πήγαινε καλά ένας δείκτης ήταν ανεβασμένος και δεν μπορούσαμε να βρούμε από που. Η τελευταία αξονική τελικά έδειξε μετάσταση σε συκώτι και κόκαλα. Μόλις είχα γεννήσει το τρίτο μου παιδάκι.
Αρχίζει ο Γολγοθάς. Η ίδια μιας και ήταν πανέξυπνη γυναίκα ήξερε την αλήθεια απ την αρχή. Το μόνο που λέγαμε η μία στην άλλη… Θα το παλέψουμε. Ξεκίνησε χημειοθεραπείες στην Αθήνα στο υγεία. Δεν είχαμε λεφτά όμως έπρεπε να κάνουμε το καλύτερο. Ο γιατρός μας είπε για έξι μήνες το πολύ. Οι πρώτες θεραπείες πήγαν καλά και κάναμε παύση για τρεις μήνες. Δεν είχε πολλές παρενέργειες.
Το Φεβρουάριο ξεκινάμε το δεύτερο σχήμα αφού οι εξετάσεις δεν ήταν καλές. Απρίλιο μετά από θεραπεία Μεγάλο Σάββατο παθαίνει εγκεφαλικό την μεταφέρουμε στο νοσοκομείο Βόλου όπου μετά από αξονική μας είπαν ότι μπορεί να της αφήσει πρόβλημα. Στις 15 μέρες είχε συνέλθει πλήρως. Η ψυχολογία της όμως είχε πέσει.
Συνεχίσαμε τις θεραπείες και έφτασε Δεκέμβριος κάναμε εξετάσεις και ήταν ικανοποιητικές. Πήρα τηλέφωνο τον γιατρό στην Αθήνα για να τον ενημερώσω κ επειδή η επόμενη θεραπεία ήταν μεταξύ Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά του είπα αν γίνεται να την κάνουμε μετά. Βεβαίως μου απάντησε και είμαι χαρούμενος με τα αποτελέσματα, άλλωστε δεν θα κάνουμε θεραπεία θα κάνουμε μια παρακέντηση γιατί είχε ασκητικό υγρό.
Πήγαμε λοιπόν για την παρακέντηση γύρω στις 15 Ιανουαρίου. Με έστειλαν να πάω κάποια χαρτιά στο γραφείο του γιατρού. Αυτή ήταν η πρόφαση. Μου είπε πως είχαν μείνει λίγες μέρες. Δεν το πίστευα αυτό που άκουγα πριν λίγο έβλεπα να της τρυπανε την κοιλιά και να υποφέρει ελπίζοντας πώς θα κερδίσουμε χρόνο και τώρα;
Ένα κενό ένας μεγάλος πόνος στην ψυχή, τα σπλάχνα μου ένιωθα να τα ξεκολλανε. Κάθισα για ώρα έξω και έκλαψα, όμως έπρεπε να επιστρέψω κοντά της. Με κοίταξε μέσα στα μάτια και μου λέει :
-και τώρα τι κάνουμε;
-συνεχίζουμε και παλεύουμε της είπα και μέσα μου έκλαιγα.
Επιστρέψαμε στο Βόλο, μέναμε δίπλα δίπλα και ήθελα να την χορτάσω. Άρχισε και κατέπεφτε δεν μπορούσα να την βλέπω να λιώνει και να υποφέρει, είχε γίνει άλλος άνθρωπος. Φοβόμουν πολύ. Άρχισε ηπατική εγκεφαλοπάθεια. 16 Φεβρουαρίου την ημέρα των γενεθλίων μου μιλήσαμε τελευταία φορά, έφαγε από την τούρτα μου, με μάλωσε γιατί την αγόρασα εγώ ενώ ήθελε να μου δώσει εκείνη τα λεφτά και έπεσε σε κώμα.
Την είχα στο σπίτι δεν ήθελα να φύγει από κει. Και 21 Φεβρουαρίου 2011 έσβησε. Ήμουν δίπλα της. Αμέσως η μορφή της γαλήνεψε. Ξεκουράστηκε. Η μανούλα μου ήταν ήρωας. Δεν το έβαλε κάτω, δεν είπε δεν μπορώ, έκανε τα πάντα μόνη της. Ακόμη και το σπίτι το έβαφε η ίδια. Άξια γυναίκα.
Την θαυμάζω. Μου λείπει πολύ, περάσαμε πολλά, είδα πολλά, έμαθα πολλά και τελικά καλύτερα να μην γνωρίζεις τίποτα. Μου έμεινε ο μπαμπάς μου και προσεύχομαι να είναι καλά. Συγγνώμη αν σας κούρασα και ευχαριστώ πολύ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αγωνίζονται είναι ΗΡΩΕΣ
