Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία της αγαπημένης μου μαμάς…της Αναστασίας. Του πιο γλυκού, καλοσυνάτου και δοτικού ανθρώπου που γνώρισα.
Έζησε με το χαμόγελο και έφυγε ήσυχα στα 53 της μετά από 20μηνη μάχη με το θεριό. Ναι, για μένα ο καρκίνος είναι ένα θηρίο που κατασπαράζει όποιον επιλέξει.
Με το μήνυμα μου θέλω περισσότερο ν’ αφυπνίσω τις γυναίκες που βάζουν προτεραιότητα τις ζωές των δικών τους ανθρώπων εις βάρος της δικής τους. Έτσι ακριβώς ήταν κ εκείνη. Παραμελούσε την προληπτική της εξέταση γιατί πάντα κάποιος άλλος απ’ την οικογένεια μας είχε το δικό του πολύ μικρό πρόβλημα…μέχρι που μας βρήκε το μεγαλύτερο!
Είχε κλείσει τα 51 όταν εξαιτίας ενός πόνου στην κοιλιά μπήκε στη διαδικασία να επισκεφτεί γυναικολόγο πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια!!! Όγκος 9 εκ. στην ωοθήκη. Μέσα σε 5 μέρες, 13 Ιουνίου 2015, έκανε την ολική υστερεκτομή, όλα πήγαν άψογα, αναρρωνε καλά από το χειρουργείο και έδειχνε σε όλους μας πόσο δυνατή ήταν.
Σ’ ένα μήνα ξεκίνησε η γνωστή διαδικασία των χημειοθεραπειών… Βράχος η Αναστασία, έσφιγγε τα δόντια όταν έσπαγαν οι φλέβες της γιατί είχαν καεί, καθόταν σε μια απλή καρέκλα καρτερικά μια φορά την εβδομάδα και περίμενε με πίστη κ ελπίδα…
Πέρασαν 6 μήνες έτσι κ εκείνη έδειχνε «παλικάρι» . Όταν ολοκληρώθηκαν οι προβλεπόμενοι κύκλοι, στις εξετάσεις έδειξε μετάσταση στο έντερο. Φόβος, άγχος ,στεναχώρια κ απόγνωση. Πρέπει να επισκεφθήκαμε πάνω από 15 ογκολόγους και χειρούργους για να βρούμε την κατάλληλη λύση για εκείνη. Τελικά το Μάρτιο του 2016 υποβάλλεται σε κολεκτομη.
Ένα μήνα σχεδόν στον Άγιο Σάββα δεν παραπονέθηκε για τίποτα…μόνο χαμογελούσε και έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά από εδώ και πέρα. Μέσα της πρέπει να ήξερε ότι η μάχη της είναι πολύ-πολύ δύσκολη. Βλέπετε, η μορφή καρκίνου που είχε ήταν το 3% των περιπτώσεων του καρκίνου των ωοθηκών…και αν για το υπόλοιπο 97% λένε ότι είναι θανατηφόρο, φανταστείτε της μαμάς μου….
Δεν ανταποκρινόταν σε κανένα σχήμα χημειοθεραπείας με αποτέλεσμα να βρεθεί με εγκεφαλικές, οστικές μεταστάσεις στους λεμφαδένες πολύ γρήγορα.
Μέσα σε διάστημα 4 μηνών μπήκε και βγήκε 2 φορές απ’ την εντατική, πάντα με χαμόγελο… την 3η φορά δεν τα κατάφερε.
Τις τελευταίες μέρες αν και δεν είχε επαφή μαζί μας ένιωθα ότι με καταλάβαινε, όπως μια μάνα νιώθει το παιδί της.
Σε λίγες μέρες κλείνουν 6 μήνες με την απουσία της να έχει σημαδέψει όποιον τη γνώρισε. Για τον καθένα μας ξεχωριστά ήταν και είναι Ένας άγγελος απ’ αυτούς που παίρνει ο Θεός πολύ νωρίς!
Μου λείπεις μαμά μου! Αυτό που η ίδια θα ήθελε να πει σε όλες τις γυναίκες είναι ότι η πρόληψη μπορεί να σώσει ζωές…ή τουλάχιστον να παρατείνει…
Ίσως αν εξεταζόταν κάθε χρόνο να ζούσε… ίσως κ όχι… Ο Θεός έχει το δικό του σχέδιο για τον καθένα μας. Εκείνη σίγουρα ζούσε για να γεμίζει τη ζωή μας με αγάπη και χαρά!
Σας ευχαριστώ!
