Εργαζόμενος στην Εταιρεία Αναστροφής Απόγνωσης γράφει στο προφίλ του στα Μέσα Κοινωνικής δικτύωσης…
Πολύ καλός γνώστης της Αρχαίας Ελληνικής γραμματείας αλλά και των Εκκλησιαστικών κειμένων…
Υπομονετικός, χαμογελαστός, σίγουρος…
Ανθρώπινος, γλυκομίλητος και προσήνης με τους ασθενείς.
Πατρικός, σοβαρός και υποστηρικτικός με τους γιατρούς της ομάδας του και όλους τους συνεργάτες…
Οι ειδικευόμενοι κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη του…
«Κινητή Βιβλιοθήκη» τον χαρακτηρίζουν οι παλαιότεροι γιατροί.
«Έχω να δω το φεγγάρι πέντε μήνες γιατρέ», του είπε μια μέρα το κορίτσι «σύμβολο», η Πέτρα… και αυτός το ίδιο βράδυ της έστειλε μια φωτογραφία με το φεγγάρι, κάνοντάς τη να χαμογελάσει…
Με ρώτησε για το «ΟΧΙ ΕΓΩ, ο Ναζισμός μέσα από τα μάτια ενός παιδιού» του Joachim Fest, που με είδε να διαβάζω ξαπλωμένος στο 3ο κρεβάτι του 4006, στο δεύτερο κύκλο των ΤΙΡ, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του με τους συνεργάτες του στο θάλαμό μου.
Μιλήσαμε για την αντίσταση του ατόμου στις επιταγές της μάζας και μου δόθηκε η ευκαιρία να του μιλήσω για τον «Αρίστο Τζαβέλα», όπως περιγράφει τη ζωή και τη στάση του ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας στο «Όταν ξεχνούσαν οι Θεοί», το οποίο είχα διαβάσει πρόσφατα.
Του υποσχέθηκα να του «συστήσω» τον Αβέρωφ ως συγγραφέα…
Τέλειωσε ο δεύτερος κύκλος, τέλειωσε και ο τρίτος, αλλάξαμε θεραπεία και ακόμη δεν είχα αξιωθεί να υλοποιήσω την υπόσχεσή μου… Τη μία φορά που με έβγαλε ο δρόμος από το βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ, το βιβλίο που είχα υποσχεθεί, είχε εξαντληθεί.
Αυτή τη φορά όμως φρόντισα να πάρω πρώτα τηλέφωνο και να εξασφαλίσω ένα αντίτυπο του «Όταν ξεχνούσαν οι Θεοί», μια μέρα πριν μπω στη «βραχεία» για να κάνω το νέο σχήμα (Gemcitabine και Innotecan).
Μου είχε μείνει στο μυαλό μια φράση από όταν διάβαζα το βιβλίο…έψαξα τις τσακισμένες σελίδες και ξεκίνησα να την αντιγράφω «δίκην αφιέρωσης» στην πρώτη σελίδα…
Μετά τις τρεις πρώτες λέξεις, συνειδητοποίησα ότι τα -έτσι κι’αλλιώς χάλια- γράμματά μου, είχαν γίνει -λόγω και της νευροτοξικότητας στα δάχτυλα-, ακόμη πιο χάλια…ακόμη κι εγώ δυσκολευόμουν να τα διαβάσω…
Πρότεινα στην Πίστη να σκίσουμε την πρώτη σελίδα που είχα μουτζουρώσει και να γράψει αυτή την αφιέρωση. Με μάλωσε, θυμίζοντάς μου ότι η επιλογή της «κίνησης» είχε «προσωπικό» χαρακτήρα και δεν θα έπρεπε να μπει ένας τρίτος γραφικός χαρακτήρας.
Συνέχισα…σκεφτόμενος ότι, «γιατρός είναι…δεν μπορεί, χάλια γράμματα θα κάνει και αυτός»:
«…Ανοιχτός και άφοβος στις αμφιβολίες, αγωνίσου πάντα γι’αυτά τα «κάτι», μόνο γι’ αυτά και αγωνίσου με συνέπεια. Έστω κι αν υποφέρεις, έστω κι αν συναντάς δυσκολίες, αυτός ο αγώνας θα σου δίνει τις μεγαλύτερες δυνατές ικανοποιήσεις, τη μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία από τις ευτυχίες που είναι βολετό να προσφέρει η ζωή.»
Φτάνοντας στο γραφείο του, στον 4ο όροφο του Άγιου Σάββα, ήμουν τυχερός καθώς τον πέτυχα ελεύθερο αμέσως. Του έδωσα με ένα σχετικό δισταγμό το βιβλίο που είχα πάρει γι’ αυτόν κι αυτός με αγκάλιασε φιλικά.
Του σύστησα την Πίστη, χαμογέλασε… «Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη» μου είπε… Οι κόρες της Αγίας Σοφίας του απάντησα.
«Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη» μου επανέλαβε. Όπως η «Προς Κορινθίους Επιστολή»! Και συνέχισε: «Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη»… Αφήνοντάς με άφωνο…
Μένω άφωνος και μονολογώ ότι «Ναι! αυτός είναι γιατρός! Φιλόσοφος! Στοχαστής! ΑΝΘΡΩΠΟΣ!» Αυτός ο άνθρωπος διακατέχεται από πληρότητα… Είναι προορισμένος να υπηρετεί υψηλές αξίες και ιδανικά…
Διαβάζω στο «προφίλ» του:
«Είναι κι αυτές οι δύσκολες παγωμένες στροφές του Φλεβάρη που μας επαναφέρουν, όλους εμάς τους κάπου τρυπωμένους, στη βαθύτερη Αλήθεια· της αδυναμίας μας μπροστά στη θεομηνία -την ανθρωπομηνία ακόμα χειρότερα.
Τότε που το μόνο που έχουμε είναι «ο ένας τον άλλον»· την αλληλεγγύη.
Αλληλεγγύη: ο μόνος θερμοπομπός σε τούτον τον άγριο κόσμο.
-όσους μπορεί να χωρέσει στην αγκαλιά της.»
Έχω ακούσει για τις συλλογές του και τις αναζητώ.
Διαβάζω εκστασιασμένος τον πρόλογο του «Έκκεντρα»:
«Τα έκκεντρα στον εκκεντροφόρο, οι στρόφαλοι στον στροφαλοφόρο.Κομβικά όργανα της τροφοδοσίας και της διατήρησης της ενέργειας του κινητήρα.Προϊόντα ιδιοφυούς σύλληψης, διαμάντια της μηχανικής.Έχουν όμως και θεμελιακές αδυναμίες. Στην περιφέρεια του νοητού κυλίνδρου γύρω από τον Άξονα· όσο πιο απομακρυσμένα από το κέντρο περιστροφής τόσο αυξάνεται η ροπή αλλά και ο κίνδυνος αποκόλλησης από αυτό.
Δεν θα επιμείνω σε όρους και έννοιες της μηχανολογίας που άλλωστε ελάχιστα κατέχω.Πάντως, η πορεία ενός έκκεντρα περιστρεφομένου αντικειμένου που αποκολλάται είναι απρόβλεπτη και συνήθως μοιραία, καθώς τσακίζεται χτυπώντας άτσαλα στο αφιλόξενο περιβάλλον του κινητήρα. Παρόμοια, πιστεύω είναι η τύχη των υποκειμένων, ανθρώπων ή ζώων, που κινούνται στις παρυφές των κοινωνικών δραστηριοτήτων, μακριά από το επίκεντρο των κοινωνιών όπως και όπου κάθε φορά αυτό έχει διαμορφωθεί· αν χάσουν την όποια σύνδεση με το Κέντρο, η φυγόκεντρος τούς εκσφενδονίζει μακριά, στην παγερή αγκαλιά του Χάους, στο βασίλειο του Κενού.
Προτιμώ παρά ταύτα την έκκεντρη πορεία.Όσοι αγνοούν την ουσία των πραγμάτων αποκαλούν τους έκκεντρα δρομούντες, εκκεντρικούς – excentriques. Βαρεία και άδικη απλούστευση αφού η λέξη εκκεντρικός δηλώνει στάση μάλλον και λιγότερο κίνηση. Εκκεντρικός είναι αυτός που κάθεται παράμερα ακίνητος και άπρακτος. Πόσοι υποψιάζονται ποιες νοητές ιδιοδρομίες και δολιχοδρομίες πραγματοποιεί ο φαινομενικά αδρανής και αμέτοχος των κοινωνικών συμβαινόντων εκκεντρικός; Προτείνω λοιπόν τον όρο εκκεντροδρόμος αντί του εκκεντρικός. Όσο απομακρυνόμαστε από το κέντρο, αυτόν τον ασφαλή Άξονα του μέσου ανθρώπου, αυξάνεται γεωμετρικά η κινητική αταξία του έκκεντρα κινουμένου· προς την παραδρομία, την απειρική περιπλάνηση που ολοένα αφίσταται σκοπού, έως ότου γίνεται άσκοπη, συχνά καταλήγοντας σε θάνατο ή βαρύ τραυματισμό.Η απομάκρυνση εντούτοις από το Κέντρο είναι τουλάχιστον συναρπαστική: παρέχει θέα ανεμπόδιστη και ξεδιπλωμένες πιθανότητες· κυρίως, την απροσμέτρητη ηδονή της διακινδύνευσης.
Μοιάζει με την επιμονή του σολομού που, σπρωγμένος από κάποια πρωταρχική σκοπιμότητα, φεύγει από την κοίτη του μεγάλου ποταμού και περιπλανιέται σε παραποτάμους ανεβαίνοντας προς τις πηγές για να γεννήσει· ας καραδοκεί στα περάσματα ο επιδέξιος θηρευτής· η Αρκούδα.
Θαυμάζω λοιπόν κάθε έκκεντρη τροχιά. Ιδιοδρομών την ονειρεύομαι, μένοντας στο κέντρο.Ίλιγγος το πρόσχημα. Φόβος η αιτία.
Η ανθρωπότητα ήδη διανύει τον δεύτερο Μεσαίωνα, σε έκταση πλανητική πλέον. Ζητώ συγγνώμη από τους αναρίθμητους σήμερα εναγώνιους της Επιβίωσης γι’ αυτό το, ίσως αυτάρεσκο, προσωπικό οδοιπορικό Μνήμης στα ρείθρα της Πρωταρχικής Κλοπής και του αδηφάγου Έχειν. Εκεί που κι εγώ περιπλανήθηκα, Σύμμορφος επί μακρόν· δειλά δειλά ξεμακραίνοντας από τη Βεβαιότητα του Κατέχειν και προσχωρώντας στη διευρυνόμενη Αβεβαιότητα του Είναι. Μεγαλώνοντας, ολοένα πιο δειλός για μεγάλες Μάχες και Πολέμους, διαθέτοντας πλέον τη μηδενική επιλογή να κοινολογήσω γραπτά μια αποκλίνουσα από την κοινή λογική τροχιά· στήνοντας όψιμα, εγώ ο αμετανόητος εικονομάχος, το δικό μου Εικονοστάσι Αξιών παρωχημένων. Μπορεί αυτή η απόπειρα να μην είναι παρά μια προσωπική ομφαλοσκόπηση, χωρίς αξία για τις αναγκαίες σήμερα -λόγω «συνθηκών Πολέμου»- Παρατάξεις Μάχης. Ωστόσο, όσους, ψάχνοντας, βρουν ψήγματα κοινών εμπειριών και Αλήθειας στις μέσα σελίδες, τους ευγνωμονώ· έτσι, για το μοίρασμα και μόνο αυτής της μάλλον ανώφελης περιπλάνησης».
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω… μία, μία λέξη, μία, μία φράση.
Κάθε μια ικανή να γεννήσει άπειρους συνειρμούς, να σε οδηγήσει σε άπειρες «έκκεντρες», «ατέρμονες» αλλά «διάσπαρτες» διαδρομές. Λέξεις «οδή» στους ανθρώπους της «διαφορετικότητας»… Στέκομαι στο κλείσιμο: «Εκεί που κι εγώ περιπλανήθηκα, Σύμμορφος επί μακρόν· δειλά δειλά ξεμακραίνοντας από τη Βεβαιότητα του Κατέχειν και προσχωρώντας στη διευρυνόμενη Αβεβαιότητα του Είναι. Μεγαλώνοντας, ολοένα πιο δειλός για μεγάλες Μάχες και Πολέμους, διαθέτοντας πλέον τη μηδενική επιλογή να κοινολογήσω γραπτά μια αποκλίνουσα από την κοινή λογική τροχιά· στήνοντας όψιμα, εγώ ο αμετανόητος εικονομάχος, το δικό μου Εικονοστάσι Αξιών παρωχημένων.»
Μα δεν είναι μόνο τα «Έκκεντρα», είναι η «Ασφυκτιονία», το «Ως πρόσχημα καταλαλιάς», το «Στο νοητό σύνορο των 160», το «Μην ψάξεις νήμα και ειρμό», το «Επί τοίχων εικονικών», ή το «Θραύσματα και θροϊσματα»…
Τα αναζητώ… σκέφτομαι… ηρεμώ…
Ο Θεός με αξίωσε να συναντηθώ μαζί του.
Αισθάνομαι ασφαλής. Δεν θα γίνω μόνο σωματικά καλά κοντά του, ξεπερνώντας τη νόσο που με ταλαιπωρεί. Είμαι σίγουρος ότι η ύπαρξή του και μόνο, θα αποτελέσει το «μίτο» των δικών μου αναζητήσεων και της δικής μου ενδοσκόπισης, στη μακρά πορεία της «καλλιέργειας» και της «αυτογνωσίας».
Μεγάλη ταλαιπωρία η μάχη με τον καρκίνο…
αλλά και μεγάλη τύχη…
Τύχη να γνωρίσω τόσο ξεχωριστούς ανθρώπους, τη Δέσποινα, τη γιατρό που έχει την έννοια μου πιο πολύ και από αδελφή μου,
τον παπα Νίκο, που μοιραστήκαμε τόσες σκέψεις και αγωνίες, μένοντας μαζί για μια βδομάδα στον ίδιο θάλαμο και που έβγαλε και φόρεσε στο λαιμό μου, το ξύλινο σταυρουδάκι του, το φυλαχτό που δεν αποχωριζόταν ποτέ,
την Πέτρα, την ηρωίδα του Άγιου Σάβα, το κορίτσι με τα πιο φωτεινά μάτια που έχω δει ποτέ, τον ήρωα Βασίλη με τη συγκλονιστική ιστορία του,
την Κατερίνα που νίκησε με τον «τσαμπουκά» της,
τόσους και τόσους ακόμα μαχητές της ζωής…,
τις Νοσηλεύτριες που δίνουν την ψυχή τους, που πονάνε πιο πολύ από τους ίδιους τους ασθενείς,
τον Επιστήμονα, το Στοχαστή, το Φιλόσοφο, τον Άνθρωπο, το Διευθυντή της Α΄Ογκολογικής Κλινικής του Άγιου Σάββα, τον Αλέξανδρο Αρδαβάνη,
αλλά και τους δικούς μου ανθρώπους που τους βλέπω πια με άλλα «μάτια»…
Τυχερός γιατί μέσα από αυτή τη διαδρομή γνωρίζω τον ίδιο μου τον εαυτό…
