Σήμερα πήρα απίστευτη δύναμη φιλώντας το σταυρό.
Μόλις μπήκα στο νερό αισθάνθηκα να φεύγουν όλα τα βάρη από πάνω μου! Και ο Θεός έκανε ταυτόχρονα την πλάση να χαμογελάσει βγάζοντας εναν υπέροχο ήλιο στον ουρανό που ζέστανε όχι μόνο το σώμα μας αλλά και την ψυχή μας…
Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να πραγματοποιήσω το τάμα και την υπόσχεση που είχα δώσει πριν μερικούς μήνες στη γυναίκα μου και τους φίλους μου, μα πρώτα απ’ όλους στον ίδιο μου τον εαυτό!
Το πιο σπουδαίο «σημάδι» ήταν ότι εν αναμονή των αποτελεσμάτων της ιστολογικής, μετά την πρόσφατη παρακέντηση, έμεινα «εκτός θεραπειών» σχεδόν ένα μήνα, έτσι δυνάμωσε ο οργανισμός μου και μπόρεσα να βουτήξω…
Αισθάνομαι πραγματικά ευλογημένος καθώς αυτή τη σπουδαία μέρα βρέθηκαν δίπλα μου -εκτός από τη γυναίκα και τ’αδέλφια μου-, οι παιδικοί μου φίλοι… καθώς οι πιο δυνατές και οι πιο άδολες φιλίες είναι οι παιδικές. Με αυτά τα παιδιά μεγαλώσαμε μαζί, μαζί από το νηπιαγωγίο, αδέλφια, φίλοι, συμμαθητές, κουμπάροι… . Ο Παναγιώτης σηκώθηκε ξημερώματα και ήρθε από την Αθήνα για βουτήξει δίπλα μου, ενώ ο Χρήστος έπεσε με πυρετό…
Ταυτόχρονα ο Κυριάκος δεν με άφησε στιγμή από τα μάτια του και περίμενε απ’ έξω για να με βοηθήσει να βγω αλλά και να ντυθώ…
Είμαι τυχερός που είναι δίπλα μου!
