Πέρασα δέκα μέρες γεμάτες. Με μπάνιο, θάλασσα, βόλτες στο Κάστρο, παιχνίδι, εκδρομή στη Μάνη και τα σπήλαια του Δυρού! Τις πρώτες μέρες πρόσεχα να μην μένω πολλή ώρα στον ήλιο και τη θάλασσα. Στη συνέχεια όμως αφέθηκα. Δεν ήθελα να βγω από τη θάλασσα. Έβαζα μια μάσκα και κολυμπούσα για ώρες χαλαρώνοντας και απολαμβάνοντας το βυθό. Δεν υπάρχει καλύτερο αγχολυτικό και αποτελεσματικότερο φάρμακο για κάθε ασθένεια, από τη θάλασσα… Πραγματικά δεν ήθελα με τίποτα να φύγω… Μακάρι να μπορούσα να κάνω τις θεραπείες μου εδώ και να μη χρειαζόταν να επιστρέψω Αθήνα.
Περνάω τόσο καλά που αμελώ ακόμη και τις τακτικές αιματολογικές εξετάσεις που είμαι υποχρεωμένος να κάνω… Σκέφτομαι ότι αισθάνομαι καλά, άρα δεν έχω λόγο να χαλάσω το πρόγραμμά μου πηγαίνοντας για εξετάσεις, εκτός από αυτό βέβαια δεν ήθελα να βρεθώ αντιμέτωπος με κάποιο «άσχημο» αποτέλεσμα που θα με υποχρέωνε να χαλάσω τις διακοπές μου. Δυστυχώς, την Πέμπτη 25 Αυγούστου «έπεσα από το συννεφάκι» μου… Οι αιματολογικές μου εξετάσεις ήταν χειρότερες από κάθε προηγούμενη φορά. Τα αιμοπετάλια, ο αιματοκρίτης, η αιμοσφαιρίνη, τα ερυθρά αιμοσφαίρια, τα λευκά, οι δείκτες ηπατικής λειτουργίας, η κρεατινίνη… όλα είναι εκτός ορίων, προφανώς λόγω των χημειοθεραπειών αλλά και της υπερβολικής έκθεσής μου στον ήλιο τόσες μέρες! Είναι εμφανές ότι πρέπει να ξεκινήσω ενδοφλέβια ενεσάκια για να ανεβάσω τα λευκά, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να επιστρέψω στην Αθήνα. Πλέον έχω αγωνία αν θα μου επιτρέψουν να κάνω εισαγωγή για θεραπεία τη Δευτέρα ή αν θα περιμένουμε να επανέλθουν οι δείκτες σε κανονικά επίπεδα… Στεναχωριέμαι αλλά σε καμία περίπτωση δεν μετανιώνω για τις δέκα υπέροχες μέρες ξεκούρασης στη θάλασσα που χάρισα στον εαυτό μου.
Μέσα στη στεναχώρια μου, λαμβάνω ένα υπέροχο δώρο. Ένα δώρο που μου φαίνεται σαν θαύμα, ανάσα ελπίδας. Ο Νικόλας μου έχει επισκεφθεί με τη Σοφία και τα ξαδέλφια του το Ναό του Ελκόμενου Χριστού στο Κάστρο, ενώ εγώ έμεινα πίσω για να ξαπλώσω καθώς η αλλαγή της ψυχολογίας μου, επηρέασε τη σωματική μου κατάσταση και αισθάνομαι απίστευτα κουρασμένος. Επιστρέφοντας μου είπε στο αυτί: «…Άναψα ένα κερί στην Εκκλησία και έκανα και μία ευχή. Ευχήθηκα να γιατρευτείς γρήγορα! Και τώρα θέλω να βγάλουμε μαζί μια φωτογραφία να τη βάλω φόντο στο κινητό μου, μέχρι να γίνεις γρήγορα καλά…». Δεν άντεξα και έβαλα τα κλάματα, παραλίγο να τον πνίξω στην αγκαλιά μου. Αυτά τα λόγια ακούστηκαν μέσα μου σαν πραγματική ευλογία. Όπως λένε, οι ευχές και οι προσευχές των παιδιών είναι πολύ δυνατές και τις ακούει ο Θεός! Μετά από αυτή την προσευχή η ψυχολογία μου άλλαξε, δεν είχα τίποτα να φοβηθώ. Είμαι σίγουρος ότι με τη βοήθεια του Θεού και την τόση αγάπη γύρω μου, όλα θα πάνε καλά.
