Η ´Εφη Κόκκοτα, η δυναμική Παπαγιώτισσα, γνωστή μητέρα από την ενασχόληση της με τους Συλλόγους Γονέων της πόλης μας, γιορτάζει με ένα μεγάλο πάρτυ αύριο τη μεγάλη προσωπική της νίκη, στη μάχη με τον δικό της «δράκο», την περιπέτεια υγείας που πέρασε πριν από πέντε χρόνια.
Μία γυναίκα, που συχνά αποκαλούμε της διπλανής πόρτας, η Έφη, παραδειγματίζει με το θάρρος και την εξωστρέφεια της να μοιραστεί με όλους εμάς το προσωπικό της θέμα για να ευαισθητοποιήσει, να παρακινήσει, να προτρέψει όλους μας να βοηθήσουμε άλλες γυναίκες που παλεύουν αυτή την ίδια ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, αλλά που παλεύουν χωρίς δυνάμεις…
Το 4moms.gr φιλοξένησε μία συνέντευξη της Έφης με πολλά νοήματα και συμβολισμούς. Τη δανειστήκαμε και σας την παραθέτουμε. Διαβάστε την, κοινοποιήστε την, μοιραστείτε την στην επόμενη συνάντηση με τις φίλες σας. Μοιάζει με παραμύθι, αλλά συμβαίνει στην πραγματική ζωή και συμβαίνει γύρω μας…
Κάθε παραμύθι έχει το δικό του δράκο. ‘Ετσι και η ζωή της Έφης. Ήταν σαν παραμύθι… η οικογένεια της, η μονάκριβη κόρη της, η δουλειά της στο λαμπερό χώρο της μόδας, οι φίλοι της… έως ότου εμφανίστηκε στη ζωή της έτσι ξαφνικά, χωρίς καμία προειδοποίηση, ο δικός της δράκος. Καρκίνος στο μαστό. Τον νίκησε το δράκο της; Πριν φτάσουμε στο τέλος ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από το μια φορά και έναν καιρό… από την ημέρα, δηλαδή, που το διαισθάνθηκε. Την ημέρα που πήγε να δει την αδελφή της στο νοσοκομείο μετα από μια εγχείρηση. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Ένα σφύξιμο στο στομάχι… σαν να κατάλαβε, σαν να ήξερε. Δεν άντεξε να μείνει μέσα στο δωμάτιο της αδελφής της για πολύ.. Έφυγε τρέχοντας, χωρίς λόγο. Στην επιστροφή στο σπίτι αισθανθηκε έντονο πόνο στο στήθος. Ήταν η πρώτη φορά που έπιασε τον όγκο, η πρώτη φορά που εμφανίστηκε ο δράκος στη ζωή της! Αργότερα ο γιατρός θα της πει ότι αυτό ήταν ένα δώρο γενεθλίων καθώς ο έντονος πόνος δεν είναι ανάμεσα στα συνήθη συμπτώματα… Η Έφη διεγνώσθη με καρκίνο ακριβώς την ίδια ημέρα με αυτή που γεννήθηκε. Είναι και αυτή μια από τις ειρωνίες στο “παραμύθι” της Έφης. Η πρώτη αντίδραση; Το απόλυτο “κενό”… “Βρέθηκα στη Βιοιατρική στις 21.00 το βράδυ φορώντας γυαλιά ηλίου και περιμένωντας να κάνω την εξέταση…
Οι κοπέλες μου λένε ότι μου μιλούσαν και δεν απαντούσα τίποτα. Δεν θυμάμαι τίποτα απο αυτές τις πρώτες ώρες.
Η ερώτηση σε μια μάνα αναπόφευκτη….Πως ένιωσες όταν είδες το παιδί σου μετά την διάγνωση του καρκίνου, πως της το είπες;
Δεν της είπα τι συμβαίνει, μόνο ότι πρέπει να κάνω μια επεμβαση και θα πρέπει να λείψω απο το σπίτι μερικές μέρες. Ηταν μόλις 9 ετών και δεν ήθελα να την στεναχωρήσω. Άλλωστε είμαι σίγουρη ότι θα ήθελε να με βοηθήσει αλλά ουσιαστικά δεν θα μπορούσε. Δεν της το είπα ποτέ.
Μετά την πρώτη χημειοθεραπεία με ενημέρωσαν ότι την 18η μέρα θα χάσω τα μαλλιά μου.
Ντύθηκα πολύ ωραία, στα τιρκουάζ θυμάμαι, και φόρεσα ένα εντυπωσιακό μαντίλι στα μαλλιά.
Και ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω την Ντορίνα….
Εκείνη μόλις με βλέπει παγώνει και μου λέει να βγάλω το μαντίλι απο τα μαλλιά μου. Το κατάλαβε αμέσως γιατί πριν απο 2 μήνες μια πολύ καλή της φίλη έχασε την μητέρα της απο καρκίνο και είχε συνδυάσει το μαντίλι στα μαλλιά με τον χαμό της μαμάς της φίλης της. Ο παιδοψυχολόγος μου είχε πεί ότι θα της το πείς ωμά στο στυλ παίρνω κάτι φάρμακα και θα χάσω τα μαλλιά μου για λίγο καιρό.
Εκείνα τα πρώτα 5 λεπτά, όμως, δεν θέλω να τα θυμάμαι. Άρχισε να κλαίει και να ουρλιάζει και εγώ παγωμένη μη ξέροντας πως να την αντιμετωπίσω έτρεξα να πάρω τηλεφωνο την παιδοψυχολόγο. Με ενημέρωσε ότι είναι ιδανικότερη αντίδραση που μπορεί να έχει ένα παιδί και σε μισή ώρα θα είναι όλα καλά. Σε μισή βρεθήκαμε μαζί στον καθρέπτη του μπάνιο έχοντας βγάλει το μαντίλι απο το κεφάλι και ξεσπάσαμε σε γέλια μέχρι δακρύων.
Απο εκείνη την ημέρα, λοιπόν, είπα ότι εγώ εσένα θα σε νικήσω!
Η Έφη είχε την τύχη να έχει συμπαράσταση… ο άντρας της ήταν εκεί, παρών. Ειδικά τις ημέρες τις χημειοθεραπείες. Αυτές τις δύσκολες ημέρες. Να τη βοηθάει, να της κρατάει το χέρι, να την ενθαρρύνει. Μαζι του η οικογένεια της και οι φίλοι της.
Αναμετριόταν με τον πόνο, ανήμπορη περιμένοντας υπομονετικά να περάσει η εβδομάδα για να συνεχίσει τη ζωή της κανονικά. Μέχρι την επόμενη φορά…μέχρι την επόμενη χημειοθεραπεία.
Τα πιο συχνά συναισθηματα σου κατά τη διάρκεια της περιπέτειας.
Ανάμεικτα. Πόνος δύναμη και θέληση για ζωή. Και αυτό είναι που θέλω να πώ σε όλες εκείνες που ίσως περάσουν αυτή την περιπέτεια.
Η πιο δύσκολη στιγμή σου σε αυτήν την περιπέτεια…
Η δυσκολότερη στιγμή όλων αυτών των 5 χρόνων είναι η μέρα που έχασα τα μαλλιά μου. Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα τα χάσω. Θυμάμαι ήμουν για μπάνιο με την αδελφή μου και τα είχα πιάσει με ένα κοκαλάκι. Όταν γύρισα σπίτι μαζί με το κοκαλάκι έφυγαν και όλα μου τα μαλλιά….
Γυρνάς πίσω το χρόνο τι σου έχει μείνει;
Η αγάπη που έλαβα απο όλο τον κόσμο.
Τι θα έλεγες σε μια γυναίκα που μόλις έμαθε ότι νοσεί;
Να είναι δυνατή. Να μη λυγίσει. Να το δεί σαν μια ακόμα εμπειρία στη ζωή της.
Αύριο Πέμπτη 12/5 η Έφη θέλει να γιορτάσει τα γενέθλια της με έναν πρωτότυπο τρόπο… κάνει πάρτυ. Όχι, όμως, ένα συνηθισμένο πάρτυ. Ένα πάρτυ με καλό σκοπό. Από τις 21:00 θα είναι στο Baraonda (Τσόχα 43, Αθήνα) όπου θα περιμένει φίλους, γνωστούς και αγνώστους να συνδράμουν στο σκοπό. Η συμβολική είσοδος των 20 ευρώ συμπεριλαμβανομένου ποτού έχει ως στόχο την ενίσχυση της Μονάδας Ανακουφιστικής Φροντίδας “Γαλιλαία”.
Γιατί αποφασισες να γιορτάσεις τα γενέθλια σου με αυτόν τον τρόπο;
Γιατί είπα θα τον κερδίσω τον καρκίνο και θα το γιορτάσω “πανυγηρικά”. Αυτό το πάρτυ θέλω να είναι η αφορμή να βοηθήσω. Αισθάνομαι πολύ ευτυχισμένη, και αν πετύχει η εκδήλωση την άλλη Πέμπτη θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στη γή.
Μετά από 5 χρόνια αναμέτρησης με το δικό της δράκο. Βλέπει τη ζωή με εντελώς διαφορετικό μάτι. Αισθάνεται “παντοδύναμη”, σαν τίποτα να μην μπορεί να την αγγίξει. Ήταν μια περιπέτεια που πέρασε. Μια περιπέτεια που χρειάστηκε πολύ δύναμη και θετική σκέψη. Το μεγαλύτερο της όπλό σε αυτη τη μάχη ήταν η θετική σκέψη. Κινητήριος δύναμη; Η οικογένεια της και οι δικοί της άνθρωποι.
Της ζητάμε να συμπληρώσει τη φράση και μας αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πόσο αισιόδοξος άνθρωπος είναι..
Ζωή είναι … ωραία
Πόνος ……. Παροδικός
Μητέρα είναι……αγάπη
Καρκίνος………ηττημένος
Φόβος ……στιγμιαίος
Ελπίδα….παντοτινή
Έφη ζήσε καλά για να ζήσουν και όσοι σε αγαπούν καλύτερα και μέσα από την εμπειρία σου, μέσα από αυτή σου τη δράση να ζήσουν και πολλές γυναίκες καλύτερα. Και συνέχισε να χαμογελάς με αυτό το πλατύ ειλικρινές χαμόγελο…
