Αύγουστος του 2014 και λίγες μέρες πριν από την ορκωμοσία μου στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, διαγνώστηκα με καρκίνο στο νεφρό. Πηγαίνοντας στο Λαικό Νοσοκομείο για να αποφασίσουμε με το γιατρό τι θα κάνουμε και περπατώντας στην Πλατεία του Αγίου Θωμά ντυμένος σαν… καλοκαιρινός γαμπρός , με κατάλευκο λινό πουκάμισο και κόκκινες εσπαντρίγιες, σαν τη …μύγα μες΄στο γάλα, διαπίστωσα ότι όλος ο κόσμος με κοιτούσε. Έξω από την εκκλησία, στα παγκάκια του πάρκου, περνώντας δίπλα από μια Λαική και 2-3 καφενεία, με κοιτούσαν, με σχολίαζαν, με χαιρετούσαν μιας και η «φάτσα» μου είναι και γνωστή. Αρκετοί μου μιλούσαν, κυρίως για να μου απευθύνουν τα γνωστά ερωτήματα της εποχής: « Που πάμε;» και «Τι θα γίνει;» και «πέστε μας εσείς που ξέρετε….». Ένας Αθηναίος αστός που είχε περάσει κι απ΄τη Βουλή, πήγαινε στο Νοσοκομείο χωρίς να ξέρει πόση ζωή του απέμενε και ο απλός πολίτης του απηύθυνε ερωτήματα ζωής. Κι εγώ δεν είχα απαντήσεις. Μόνο ευθύνες. Ήταν ήδη μια ιστορία. Κι έπρεπε να τη γράψω, ΑΝ με βοηθούσε ο Θεός. Και ο γιατρός. Και με βοήθησαν. «Οργάνωσα» τη δομή του μυθιστορήματος πάνω και σε πραγματικά γεγονότα εγχειρισμένος, μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου.
Δημήτρης Κωνσταντάρας
(«Άσπρο πουκάμισο και κόκκινα παπούτσια», Τετάρτη 18 Μαϊου & ώρα 19.00 στο Αμφιθέατρο «Αντώνης Τρίτσης» στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων -Ακαδημίας 38)
