2 Ιουνίου 1998, μπαίνω επειγόντως στον Ευαγγελισμό…οι γιατροί μιλούν για πολύ μεγάλο όγκο που έχει κατακλύσει όλη την κοιλιακή μου χώρα. Η παρακέντηση δείχνει πολύ επιθετικό καρκίνο, η α-ΦΕΤΟΠΡΩΤΕΪΝΗ (a-FP) με όριο το 8 έχει ξεπεράσει τις 15.000…
Δρομολογείται χειρουργείο για τη Δευτέρα 15 Ιουνίου.
Είμαι να σκάσω…έχω ήδη χάσει την εκδρομή της ΔΑΠ στην Πάρο το τριήμερο 5, 6 και 7 Ιουνίου, ενώ στην Πάτρα είναι προγραμματισμένο το 4ο Συνέδριο της ΟΝΝΕΔ για το τριήμερο 12, 13 και 14 Ιουνίου…
Αν και ήμουν πρακτικά «εκτός παιχνιδιού» λόγω της σφοδρής αντιπαράθεσης που έχει προηγηθεί με την ηγεσία της Οργάνωσης με αφορμή τις εσωπαραταξιακές εκλογές (με όλα τα παιδιά που βρεθήκαμε τότε αντίπαλοι, σήμερα είμαστε φίλοι και συνεργάτες και από τότε υιοθέτησα και το ρητό «μόνο αν τσακωθείς γερά με κάποιον μπορείς να γίνεις πραγματικός φίλος στη συνέχεια»…), μου φαινόταν αδιανόητο να απουσιάζω από το Συνέδριο.
Δεν άντεξα… το βράδυ του Σαββάτου, όταν τελειώνει το επισκεπτήριο, βγάζω μόνος μου την πεταλούδα με τον ορό και φεύγω από τις βοηθητικές σκάλες του Νοσοκομείου.
Μπαίνω με άλλα τέσσερα παιδιά στο «θρυλικό» Micra των φοιτητικών μου χρόνων και φεύγουμε για την Πάτρα.
Δεν κοιμηθήκαμε καθόλου, παρακολουθήσαμε όλες τις εργασίες και την εκλογή του Γιάννη Οικονόμου στη θέση του Προέδρου.
Φάγαμε όλη τη μέρα στα πηγαδάκια, αλλά ακόμα και όταν βράδιασε δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε καθώς δεν είχε ολοκληρωθεί η καταμέτρηση για την Κεντρική Επιτροπή…
Ξημερώματα Δευτέρας 15 Ιουνίου ξεκινούμε για την επιστροφή, ελπίζοντας να προλάβω το χειρουργείο χωρίς να έχω κάνει καμία προετοιμασία…
Στις 7 το πρωί είμαστε ακόμα στο δρόμο, χτυπά το μοναδικό κινητό που υπήρχε τότε στην παρέα… ήταν η μάνα μου αναστατωμένη… «τι γίνεται;» με ρωτάει και συνεχίζει «σε περιμένουν να σε κατεβάσουν το χειρουργείο! Τι θα κάνουμε; Θα τρελαθώ!»… Εγώ της απάντησα τότε: «μπες εσύ στο χειρουργείο να πιάσεις τη θέση και έρχομαι κι εγώ!»…
Όταν πλέον φτάσαμε στον Ευαγγελισμό μας περίμενε πολύς κόσμος…και φυσικά δεκάδες συμφοιτητές που ήξεραν ότι μπαίνω χειρουργείο και έτριβαν τα μάτια τους όταν με είδαν να μπαίνω τρέχοντας μετά από αυτούς…
Φυσικά δεν χειρουργήθηκα εκείνη τη μέρα. Όμως όλη αυτή η στάση και η διάθεσή μου για ζωή θεωρώ ότι δεν άφησαν κανέναν ασυγκίνητο στο Νοσοκομείο και παρά την πίεση χρόνου στα προγραμματισμένα χειρουργεία, βρέθηκε τρόπος και μπήκα για επέμβαση την επόμενη μέρα…
Σήμερα που αναπολώ με χαμόγελο εκείνη την εποχή, συνειδητοποιώ ότι δεν θα ήθελα να ήμουν ποτέ στη θέση των γονιών μου… Όμως ειλικρινά πιστεύω ότι έζησα γιατί ποτέ δεν άφησα την ασθένεια να μου επιβάλει τους όρους της, γιατί ποτέ δεν με πήρε από κάτω.
Και σε όλους τους φίλους που μου λένε τόσα χρόνια γιατί δεν σταμάτησα ούτε λεπτό να ασχολούμαι με την Οργάνωση…τους απαντώ ότι χάρη σε αυτή μου την αγάπη έζησα και τα παιδιά που γνώρισα μέσα από αυτή τη διαδρομή είναι για μένα κάτι παραπάνω από οικογένεια…
